Moje dziecko nie mówi po polsku

Po prawie 7-u latach życia mojego synka, dwujęzyczność dzieci za granicą mogę spokojnie dodać do listy tematów kontrowersyjnych. Każdy z nas potrafi wymienić takich przynajmniej kilka: polityka, religia, nagość, imigracja, rasizm, homoseksualizm i wiele innych zagadnień ZAWSZE wzbudza skrajne emocje, a nierzadko prowadzi do ostrego podziału stron. Kto by pomyślał, że stwierdzenie z tytułu tego tekstu również ma taką moc? Zanim odpowiem na pytanie, dlaczego moje dziecko nie mówi po polsku, przytoczę słowa mojego przyjaciela: są sytuacje i sytuacje.

Przede wszystkim: nie planowałam tego, że mój synek będzie się posługiwał jedynie językiem angielskim- to się po prostu stało. Zanim poszedł do przedszkola, nie mówił prawie wcale. Obawy, że ma zaburzenia mowy rozwiały się po kilku dniach przebywania z rówieśnikami w angielskim przedszkolu- buzia do tej pory mu się nie zamyka. Kiedy teraz o tym wszystkim myślę dochodzę do wniosku, że ten mały człowiek musiał być nieźle skołowany: w domu wszyscy mówili po polsku, a poza nim (dodać trzeba jeszcze TV)- po angielsku. I wcale mu się nie dziwię, że wybrał banalny język angielski, a nie „trzeszczący” polski.

Chciałabym, aby ten wpis stał się debatą. Wszelkie pytania i opinie są mile widziane. O najciekawsze wzbogacę ten tekst i szczerze na nie odpowiem. Zacznijmy od tych, które słyszę dość regularnie.

…przecież inne polskie dzieci mówią po polsku. Owszem, ale mają one polskich rodziców, z którymi mieszkają od urodzenia. Ojca mojego synka nie było z nami praktycznie od samego początku. Obecnie w domu posługujemy się jedynie językiem angielskim, gdyż mój mąż pochodzi z Indii i nie mówi po polsku. Dla przykładu: córka i syn mojego przyjaciela również pochodzą z małżeństwa mieszanego i obydwoje posługują się jedynie angielskim (w minimalnym zakresie rozumieją, kiedy mówi się do nich w języku hindi). Bardzo często wielojęzyczność dzieci jest powierzchowna- znajomość kilkudziesięciu wyrazów, czy nawet zdań w dwóch lub więcej językach to jeszcze nie poliglotyzm.

…jest Polakiem! Prawda, jest. I na tym się właściwie kończy siła tego oskarżenia. Jest on przede wszystkim dzieckiem urodzonym i mieszkającym za granicą, chodzącym do angielskiej szkoły, uczestniczącym w angielskich pozaszkolnych zajęciach i przyjaźniącym się z rówieśnikami-Anglikami, który w Polsce był cały jeden raz podczas ferii zimowych. W tym momencie wyłazi ze mnie pewnie brak patriotyzmu i całkowite wykorzenienie z Polski.

…a co na to rodzina? Jak dziadkowie mają się porozumieć z wnukiem? Jestem ogromną szczęściarą, gdyż moi rodzice również mieszkają w Anglii. Z angielskim radzą sobie bardzo dobrze, a zaczną jeszcze lepiej dzięki rozmowom z anglojęzycznym wnuczkiem. Jedyna osoba mieszkająca w Polsce, z którą utrzymujemy nadal kontakt, nie jest na codzień obecna w życiu mojego synka.

…pozbawiam dziecko możliwości nauczenia się drugiego języka w najlepszym dla niego czasie. Zgadza się- dzieci chłoną, jak gąbka. Nie mam nic przeciwko temu, aby mój synek uczył się innego języka. Ale dlaczego miałby to być polski? Wiele dzieci uczęszcza do sobotniej polskiej szkoły, od której mieszkam daleko. Musiałabym być bardzo zdeterminowana, aby jeden z dwóch wolnych dni w tygodniu przeznaczyć właśnie na wysyłanie dziecka do szkoły nieprzydatnego nigdzie języka.

Mam nadzieję, że ten tekst rzucił nowe światło na pewne aspekty życia za granicą. Łatwo jest czasem zapomnieć o tym, że osoba po drugiej stronie ekranu, żyjąca na obczyźnie, zmaga się na codzień z troszkę innymi problemami.