Pozdrowienia z zamrażarki, czy podwodna głusza?

Postanowiłam napisać Wam coś o swojej pracy i moim stosunku do niej. Zainspirowały mnie do tego zimowe miesiące i temperatury nieustannie krążące wokół zera, które przy angielskiej wilgotności powietrza odczuwalne są niemal tak samo, jak -30 w Norwegii…

We wpisie o Polakach w Anglii (klik) wspomniałam o podstawowych fizycznych pracach, do których trafia większość imigrantów w ciągu swoich pierwszych miesięcy za granicą. Zakłady pracy i rodzaj wykonywanych przeze mnie w nich czynności to materiał na oddzielny wpis. Dziś jednak chciałabym skupić się na czymś zupełnie innym: na moim osobistym małym kole żebrak-książę-żebrak lub pucybut-milioner-pucybut, które zatoczyłam w ciągu 10-u lat w Anglii.

Podczas swojej bytności w niezliczonych zakładach pracy zawsze słyszałam te same słowa: co taka wykształcona, niegłupia i mówiąca dobrze po angielsku młoda osoba robi w fabryce? Nie przywiązywałam do tych pytań większej wagi i jedynie dziękowałam za komplementy. Nie przyleciałam do Anglii robić kariery, a co tydzień na moje konto wpływała ładna wypłata. Kiedy jednak odeszłam z pracy na urlop macierzyński, który się nieplanowanie przedłużył, zaczęły do mnie pomału docierać wszystkie te słowa i pytania innych pracowników. Czas spędzony z malutkim synkiem w domu wykorzystałam więc na podwyższenie swoich kwalifikacji: robiłam kursy online i różne wolontariaty, dzięki którym moje CV zaczęło wyglądać dużo lepiej. Można więc powiedzieć, że zaczęłam podchodzić do tematu bardziej ambitnie.

Ostatnią rzeczą, jaką udało mi się osiągnąć na wolontariacie, było wygranie dofinansowania o wysokości £5,000 na projekt obiektu. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej o pracę na pełny etat w biurze, w którym pracuję do dziś usłyszałam, że to właśnie ten wolontariat (oprócz wykształcenia) przeważył o moim zatrudnieniu. Była to dla mnie ogromna zmiana i cieszyłam się, że udało mi się przerwać ten fabryczny ciąg. Skoro mam w sobie jakiś potencjał i trochę oleju w głowie, to czemu z tego nie korzystać?

Większość moich znajomych z poprzednich prac nadal w tych miejscach tkwi. Kilkoro z nich próbowałam namówić na ruszenie się stamtąd- jestem żywym przykładem tego, że można. Od kilku osób usłyszałam, że dużo by dały, aby zamienić swoją codzienną harówkę na moje popijanie kawki przed monitorem komputera w cieplutkim biurze. Wiem, że każdy jest inny- z innymi możliwościami i z innych powodów zdecydował się na emigrację. Dlatego tym bardziej byłam wdzięczna za swoją szansę. No właśnie: byłam…

Uczucie „pod wodą” to określenie wymyślone przed mojego kolegę z pracy, idealnie opisujące to, co dzieje się z człowiekiem zbyt długo siędzącym w biurze. Monotonia biurowego dnia, siedzenie w miejscu i dobijające radio sprawiają, że pomału tracę kontakt z rzeczywistością, a z nudów mam ochotę gryźć swoje biurko. Moje zmysły są przytłumione i gdyby wybuchł pożar- raczej bym się nie zorientowała. Jest to przedziwne uczucie, które męczy jeszcze bardziej, niż fizyczna harówka. Pod koniec pracy czuję się wyczerpana nicnierobieniem do tego stopnia, że w domu już na nic nie mam siły…

Firma, w której pracuję, rozrasta się w oczach, a co za tym idzie- co rusz pojawiają się możliwości rozwoju, awansów i otrzymywania większej ilości odpowiedzialności. Moja koleżanka z biura, która zaczynała tak samo, jak ja, już od dawna jest managerką. Ja natomiast, zamiast pójść w jej ślady, dosłownie wybłagałam u niej swoją drogę powrotną do… magazynu. Osoby z mojego najbliższego otoczenia nie mogą mi się nadziwić, że zrezygnowałam z popijania herbatki na rzecz kurzu i potu.

Na chwilę obecną do biura wpadam głównie rano, aby porobić raporty i zaksięgować kilka zamówień. Resztę dnia spędzam w swojej „Dżungli”: przyjmuję zwroty, wysyłam części zamienne, szaleję z paleciakiem i jestem w nieustannym kontakcie z ekipą z magazynu. Ponieważ jest styczeń, w pracy mam na sobie 5 warstw ubrań, conajmniej 2 kaptury, rękawiczki z obciętymi końcami palców i buty ochronne. Od jednego z chłopaków z biura usłyszałam niedawno, że zdecydowanie odmówiłby, jeśli szefostwo zleciłoby mu jakieś zadanie w magazynie. To jedynie dodało mi skrzydeł: czuję ogromną satysfakcję z tego, że wykonuję ciężką pracę i należę do grona ludzi dających z siebie wszystko i nawet, jeżeli wykonywane czynności są tymi fizycznymi, bez nich nie byłoby firmy. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze komfort niezabierania pracy ze sobą- wychodzę o określonej godzinie i już mnie nie ma. Większa ilość obowiązków oznacza większe zaangażowanie, a co za tym idzie: więcej stresu.

Nie wiem, gdzie w przyszłości zawędruję, ani gdzie za kilka lat będę pracować. Nie lubię planowania, gdyż odbiera mi ono podekscytowanie zagadkowością życia. Możliwe, że przeniosę się do innego miasta, a może nawet kraju. Rodzaj pracy też prawdopodobnie zmienię, żeby było ciekawiej. Jedno wiem na pewno: picie kawki i klikanie w myszkę to nie dla mnie! Wolę ćwiczenie mięśni ud i barków w magazynie.

A jak jest z Wami? Lubicie czuć całym ciałem, że byliście w pracy, czy zdecydowanie wolicie ciche, ciepłe i czyste otoczenie?