Nieatrakcyjność psów (i nie tylko) polega na ich służalczości

W jednej ze swoich scenek komiksowych kot Garfield ogląda program telewizyjny porównujący psy z kotami. Narrator wychwala inteligencję tych pierwszych, przytaczając przykład rzucania patykiem: pies po niego pobiegnie i przyniesie z powrotem, a kot teatralnie ziewnie i wbije nieobecny wzrok we własny ogon. Narrator retorycznie pyta, co pokazuje reakcja kota, skoro pies udowadnia swą mądrość? Garfield zna odpowiedź: dumę.

Wyobraźcie sobie dorosłego mężczyznę, który nie potrafi powiedzieć „nie” i unika konfrontacji z otoczeniem pomimo, że z wieloma rzeczami się nie zgadza. Przy pierwszym poznaniu wydaje się być hojny, opiekuńczy, spokojny i delikatny. Dopiero później okazuje się, że jest on tak naprawdę nieasertywny, przestraszony i wykorzystywany. Schodzenie innym z drogi i zgadzanie się na wszystko dla uniknięcia konfliktów to jego sposób na życie. Ledwo dało mu się wytłumaczyć, że jego 5-oletni syn nie potrzebuje własnego iPod’a. Wyperswadowanie mu tego pomysłu może się jednak okazać tymczasowe, bowiem mężczyzna ten martwi się, że jego mały synek „źle o nim pomyśli” i „przestanie go lubić”, gdyż nie dostał od taty tego, czego chciał.

A teraz wyobraźcie sobie innego dorosłego mężczyznę, który poczucie własnej wartości buduje na związku i osobie, z którą jest w danym czasie związany. Nie chodzi jedynie o partnerkę, ale także o rodzinę i przyjaciół. To taki typ, który spełnia wszystkie zachcianki otoczenia, czasami wręcz próbując zawczasu odgadnąć czyjeś niewypowiedziane jeszcze potrzeby. Jeśli brzmi to fajnie, to tylko do momentu, w którym ten meżczyzna nie zaczyna się żalić, że „PRZEZ INNYCH on musi tyle robić i o wszystko się troszczyć”. Według niego to on jest ofiarą, a cała reszta winna jego poświęceniom. Nie zauważa, że jest ciągle bezczelnie wykorzystywany, a kiedy zbierze się w nim porządna dawka poczucia niesprawiedliwości- potrafi się (dosłownie) popłakać w poduszkę wykrzykując, że nikt go nie kocha.

Jedną z moich największych wad jest chroniczny słomiany zapał. Pomysłów mam tysiąc na minutę, gorzej z realizacją. Jakiś czas temu wpadła mi do głowy genialna myśl nr: 5496521478563, aby zapisać się na kurs tańca Jive, który polega na ciągłym podskakiwaniu. Traf chciał, że natknęłam się na plakat ogłaszający lekcje tego tańca odbywające się blisko mojego miejsca zamieszkania. Bez szczególnego przekonania (słoma już się dopalała) powiedziałam o nich mężowi, który pokazując mi swoje masywne ciało zażartował, że tym to on wysoko nie poskacze. Ja również odpowiedziałam mu żartem, że w takim razie będą musieli mi przydzielić partnera na miejscu. W odpowiedzi usłyszałam, że posypią się głowy i, śmiejąc się razem, zapomnieliśmy o całym pomyśle.

Okazało się, że ta (i kilka innych) sytuacja wzbudziła oburzenie wśród pseudo-feministek w moim otoczeniu. Przecież to niedopuszczalne, aby mąż mnie kontrolował, albo czegoś zabraniał. Jak on w ogóle może mi czegoś odmawiać i jak ja mogę temu ulegać? Powinnam robić dokładnie to, co chcę, a on ma obowiązek akceptować mnie i wszystkie moje czyny. Hmm… Gdyby tak bardzo zależało mi na tym kursie tańca, to w końcu bym męża przekonała do pójścia ze mną. A jeśli zależałoby mi nawet bardziej, niż na mężu, to na pewno nie brałabym pod uwagę jego zdania. Mało tego- każdy z dwóch opisanych przeze mnie wcześniej typów zawiózłby mnie na ten kurs osobiście i, zgrzytając zębami, obserwowałby, jak obcy facet obściskuje mi tyłek.

Doszłam w swoim życiu do wniosku, że służalczośc jest niebywale nieatrakcyjna. Pewnie dlatego miałam już kilka kotów, a żadnego psa. Pewnie dlatego napawają mnie obrzydzeniem mężczyźni-popychadła bez kszty odwagi w sercu. Uśmiecham się pod nosem, kiedy mój mąż stawia wyraźne granice i wyraża swoją dezaprobatę. Kobiety są przebiegłe i wiedzą, jak korzystać ze swoich mocy. W każdej niezmiennie tkwi cząstka zadziornej dziewczynki. Od czasu do czasu trzeba ją z powrotem zaciągnąć za włosy do jaskini.

A Wam jaki typ osobowości odpowiada? Wolicie być z kimś, kto potrafi tupnąć nogą i pokazać charakterek, czy odpowiadają Wam „ciepłe kluchy”?