Krótkie, ale dobre życie

To była miłość od pierwszego wejrzenia. Przeglądałam ogłoszenia na forum i wtedy GO zobaczyłam. Wiedziałam, że musi być mój. Byłam zaskoczona, że nie rzuciły się na niego hordy zainteresowanych. Jego oczy zdawały się przyciągać nawet na zdjęciu. Wyróżniał się, a przecież takich, jak on, było na tym forum mnóstwo.

Żeby go poznać, musiałam pojechać do miejscowości położonej w innym hrabstwie. Nie mam samochodu, więc w grę wchodził jedynie transport publiczny. 2 autobusy i 2 pociągi w jedną stronę oznaczały 8 różnych pojazdów, 6 przesiadek i zabawianie mojego małego synka (którego musiałam ze sobą zabrać) na wszystkie możliwe sposoby. Pamiętam, że między stacją kolejową, a miejscem docelowym, mieliśmy spory kawałek do przejścia na piechotę i pod koniec niosłam młodego na rękach zastanawiając się, co ja najlepszego wyprawiam i gdzie ja miałam rozum wybierając się w taką podróż.

Wszystkie trudy zostały wynagrodzone, kiedy go zobaczyłam. Zdjęcie nawet w połowie nie oddawało jego piękna, elegancji i odwagi. Wiedziałam, że wróci ze mną do domu- obustronne iskrzenie między nami było odczuwalne na odległość. Nowo poznane osoby w jego domu rodzinnym były szczęśliwe i zachwycone takim obrotem sprawy. Nasza trójka dostała podwózkę na samą stację kolejową i kilka upominków. Wyruszyliśmy w długą drogę powrotną poznając się nawzajem i omawiając nową organizację w domu.

On okazał się być cudowny. Towarzyszył mi wszędzie i przy każdej czynności. Czasami odprowadzał nas z synkiem do szkoły. Kiedy zmywałam naczynia, obserwował mnie i co chwilę dostawał ode mnie całusa w nos. Na wspólnych zdjęciach nawet miny i reakcje mamy takie same. Wszyscy się nim zachwycali i pytali, jak go poznałam. Nie tylko kobiety, ale i mężczyźni nie ukrywali, że najchętniej wzięliby go ze sobą do domu. Był jednak MÓJ!

Poznała go moja najlepsza przyjaciółka, kiedy przyleciała z Polski mnie odwiedzić. Dotrzymywał jej towarzystwa, kiedy ja byłam w pracy i zdążyła go pokochać. Coś było jednak nie tak w jego zachowaniu. Z dnia na dzień wydawał się być coraz bardziej mizerny, bez energii i apetytu. Nie panikowałam jednak aż do momentu, w którym na jego stan zdrowia zwróciła uwagę moja mama. Kiedy mieszka się z kimś i widzi codziennie, stopniowe zmiany nie są tak wyraźnie zauważalne. Mama jednak spotykała go tylko od czasu do czasu i od razu orzekła, że powinien zobaczyć się z lekarzem.

Diagnoza była przerażająca. Mało który lek mógł zwalczyć tę konkretną infekcję wątroby. Brak apetytu, apatia i ogromne stężenie bilirubiny we krwi były nieodłącznymi towarzyszami bólu, który odczuwał on, a my wszyscy razem z nim. Schorowana wątroba nie przyswajała ani leków przeciwbólowych, ani antybiotyków. Sprawcą tej tragedii był inny osobnik, który kręcił się w sąsiedztwie. Wracając któregoś dnia ze szkoły, dostrzegliśmy nieświadomego zabójcę z moim synkiem, a na ziemi leżały akurat rozsypane surowe ziemniaki. Komuś zapewne pękła torba z zakupami. Zaczęliśmy z młodym obrzucać intruza znalezioną amunicją, aż z oczu popłynęły mi długo hamowane łzy.

Każda noc spędzona w szpitalu jedynie potęgowała spustoszenia w jego organizmie, aż w końcu usłyszałam pytanie, czy chcę się z nim zobaczyć ten ostatni raz, zanim odejdzie. Zostałam jednak ostrzeżona, że zrobił się żółty i bardzo schudł, więc zrozumieją, jeśli zdecyduję się zapamiętać go takim, jakim był przed chorobą. Nie pojechałam go zobaczyć i zgodziłam się na wyzwolenie go z bólu, którego koniec miał nie nastąpić. Moje ostatnie wspomnienie to puszysty, mięciutki, śliczny, ciepły i mruczący zwierzak, którego wszyscy uwielbiali.

Mój kot, Olaf, był z nami jedynie 1,5 roku. Przepiękne zdjęcie poniżej zrobił mój mąż.