Załamka egzystencjonalna. Książki część 2

Wiecie, że można wybrać się w podróż do Egiptu nie wychodząc z domu? Przemierzyć Afgańską pustynię jadąc autobusem do pracy? Porozmawiać z Japonką na temat kimono nie ruszając się ze swojego łóka? Część z Was wie, że nie bredzę i nie mam omamów z powodu upałów. Ja po prostu czytam książki i oglądam podróżnicze filmy dokumentalne 🙂

Dyskutowałam kiedyś żywo ze swoją koleżanką ze studiów na temat tego, na co przeznaczyłybyśmy fortunę, gdybyśmy ją miały. Od razu wspomniałam o podróżach, a koleżanka wręcz przeciwnie- zainwestowałaby pieniądze w dom. Tłumaczyła mi, że dom to oaza, do której się zawsze wraca i która nas reprezentuje. I co komu po podróżach, skoro są nietrwałe? Powinnam chyba wspomnieć, że koleżanka jest również zagorzałą rasistką, co w dużej mierze tłumaczy jej silne zakorzenienie w domu/kraju i niechęć do zwiedzania świata. I pomimo, że z jednej strony rozumiem jej punkt widzenia i cieszy mnie ludzka różnorodność, to z drugiej jestem zupełnie inna i szczerze mówiąc wolałabym mieszkać nawet w jakiejś klitce z widokiem na szary mur sąsiedniego budynku, niż inwestować w miejsce, z którego się nie ruszę.

Dostałam od taty w prezencie książkę Kuki Gallmann „Marzyłam o Afryce” („I dreamed of Africa”). To autobiograficzna opowieść o tym, jak główna bohaterka spełniła swoje marzenie z czasów szkolnych, przeniosła się do Kenii i tam już została. Mało tego- zaangażowała się w ochronę środowiska i konserwację przyrody do tego stopnia, że zyskała uznanie nie tylko wśród ludów afrykańskich, ale także w oczach wybitnych osobistości. Gdybym chciała wymienić jej zasługi, zaszczyty i nawet tylko najciekawsze współprace- ten tekst zmieniłby się w książkę. Życie Kuki wypełnione jest niesamowitymi zdarzeniami, zbiegami okoliczności, tragediami, które potrafi obrócić w siłę charakteru i przygodami mającymi olbrzymie znaczenie zarówno w jej życiu, jak i życiu samej Kenii. Ciężko w kilku słowach opisać cały bagaż doświadczeń i emocji, które towarzyszyły mi podczas czytania jej książki. Pozostaje mi gorąco Was do niej zachęcić i przejść do sedna tego wpisu.

Prawie pod koniec tej niezwykle ciekawej autobiografii przeczytałam coś, co mną wstrząsnęło, zauroczyło i wycisnęło łzy zachwytu, zazdrości i żalu jednocześnie. Nie chcę się wdawać w szczegóły, żeby nikomu nie popsuć niespodzianki, dlatego w ogromnym skrócie napiszę jedynie, iż Kuki dostąpiła pewnego zaszczytu ze strony plemion afrykańskich, który w moim odczuciu jest najcenniejszą rzeczą, jaka może się człowiekowi przytrafić. Wyobraźcie sobie, że znajdujecie się w zupełnie obcym kraju, zupełnie odmiennej kulturze. Ludzie mówią w obcym języku, mają inny kolor skóry i inne obyczaje. Ci ludzie nieustannie doświadczają przemocy, poniżeń i niezrozumienia ze strony obywateli państwa, który sami reprezentujecie. I pomimo tych wszystkich barier, negatywnych skojarzeń, braku zaufania, strachu i uprzedzeń- Wasza obecność i działalność zostaje do tego stopnia doceniona, a Wy i Wasza rodzina do tego stopnia zaakceptowani, że doświadczacie ze strony tubylczej ludności najwyższego aktu błogosławieństwa, na jaki ją stać. To właśnie przytrafiło się autorce. Swoją ciężką, a przede wszystkim szczerą i prosto z serca pracą była w stanie zburzyć cały ten mur odmienności, obcości i niepewności, jaki dzieli ludzi pochodzących z całkiem innych światów.

Mój przyjaciel miał tego dnia pecha: zadzwonił do mnie akurat wtedy, kiedy byłam świeżo po lekturze wspomnianego wyżej rozdziału książki. Był pierwszą ofiarą mojej egzystencjonalnej załamki. Prawie przez godzinę wysłuchiwał moich szlochów i jęków. Tłumaczyłam mu, że czytając tak wspaniałe historie dociera do mnie to, iż ja w swoim życiu nie robię kompletnie NIC. Nic, co mogłoby się choć trochę równać z przyswojoną wcześniej treścią. Zapytał mnie, co w takim razie zamierzam? Zostawić syna, męża i wyjechać do Afryki? Głuptas…

Jako że wybrałam założenie własnej rodziny ponad wszystko inne, mój zew przygód i podróży musi być bardzo przyziemnie dawkowany. Załamka egzystencjonalna trwała u mnie kilka dni, które były intensywnie wypełnione poszukiwaniami opcji wolontariatów, czy innych form pomocy i udziału w ważnych i słusznych przedsięwzięciach. Pomału, na szczęście, mijał mi ten stan. Dlaczego na szczęście? Bo jeszcze troche i nie zostałby mi na głowie żaden włos. I wtedy dostałam propozycję od jednej z ofiar mojej załamki. Pewna dobra duszyczka zaproponowała mi długoterminową współpracę… Wspólnie nad czymś pracujemy i do tej pory nie wiem, kto z tego bardziej korzysta- duszyczka, czy ja? Zdecydowanie powinna Ona. Moje marnotrawne życie nabrało nowych kolorów, a ponieważ wchodzę przez większość drzwi, które otwiera przede mną los, również ta współpraca dała mi wiele możliwości, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Te drzwi są powodem, dla którego od jakiegoś czasu braknie mojej obecności w sferze blogowej.

Jeżeli ten wpis zawiera jakąś puentę to chyba taką, że:

a) nie jestem do końca normalna; b) niech wszyscy czytają książki! c) trzeba mówić życiu „Tak”.

 

A Wy macie swoją pasję? Taką, która potrafi Was doprowadzić do obłędu? 🙂