Wady, które są zaletami, czy zalety, które są wadami?

Czy wiecie o tym, że każdy kij ma dwa końce? Jeśli nie wiecie, to już Wam mówię: każdy kij ma dwa końce 🙂 Oznacza to, że wszystko ma swoje wady i zaltey; dobre i złe strony; każda sytuacja wygląda inaczej, kiedy zmieni się punkt widzenia. Jest to w moim życiu pewna zasada, wręcz filozofia, którą się staram kierować, i która bardzo ułatwia mi zachowanie zimnej krwi, obiektywne spojrzenie na sytuacje i nieocenianie po pozorach.

Spójrzcie jeszcze raz na tytuł tego wpisu i zastanówcie się, czy faktycznie można wady postrzegać jako zalety, a zalety jako wady? Czy nie jest to przypadkiem nielogiczne i niespójne? Postanowiłam przeanalizować jedną ze swoich cech charakteru właśnie pod takim kątem i, oczywiście, czekam na Wasze w komentarzach 🙂

Minimalizm

Marzy mi się dom, w którym nie ma nic oprócz najbardziej podstawowych i niezbędnych do życia przedmiotów. Kiedy tylko mogę, pozbywam się szpargałów. Regularnie wyrzucam/oddaję rzeczy, których na codzień nie używam. Nie znoszę ozdób, dekoracji, figurek, kwiatków w doniczce, ramek ze zdjęciami, zegarów- słowem niczego, na czym zbiera się kurz, a jest mi do szczęścia niepotrzebne. Minimalistyczny dom jest niestety z moim mężem niemożliwy, gdyż jest on typowym chomikiem chowającym wszystko „na później, bo może się kiedyś przydać” 🙂 Moimi grzeszkami są za to książki i… ciepłe swetry.

Z jednej strony cieszę się, że nie przywiązuję takiej wagi do rzeczy materialnych. Nie mam fioła na punkcie najnowszych modeli telefonów/samochodów/telewizorów, które natychmiast muszę mieć. Mój dom nie musi wyglądać, jak z katalogu. Moja suknia ślubna nie kosztowała mnie tysięcy funtów, a na obrączkę nie musieliśmy brać kredytu. I właśnie…

Czy to nie przesada, że moja suknia ślubna kosztowała tyle, co butelka średniej klasy alkoholu, a obrączka wygląda jak coś, co wyjęłam z Kinder Jajka Niespodzianki? Czy to nie przesada, że nie mają dla mnie żadnego znaczenia pamiątki rodzinne, ani sentymentalne przedmioty z dzieciństwa? Że zupełnie nie dbam o stan rzeczy materialych? Czy nie jest to jakaś oznaka lekceważenia, czy braku szacunku, że nie zbieram stosów makulatury w postaci każdego rysunku mojego synka? Możnaby pomyśleć, że mam kłopoty finansowe, albo jestem oszczędna lub praktyczna. Nic z tych rzeczy- jestem roztrzepanym, romantycznym lekkoduchem.

Naturalną konsekwencją takiego podejścia jest to, że nie zwracam większej uwagi na wizualne aspekty domów, mieszkań, czy nawet aparycji innych osób. Nie interesuje mnie zupełnie cena mebli, kolorystyka tapet, czy firma ciuszków dla dziecka. Nie jest w stanie zaimponować mi żadna marka samochodów, pozycja w pracy, czy związane z nią zarobki. Na pytanie, czym zajmuje się mój dobry znajomy, który przeprowadził się do Hiszpanii, odpowiadam zgodnie z prawdą: „Nie wiem”. Rozmawiam z nim o Barcelonie, muzyce, piłce nożnej, wspominamy sobie wspólne chwile. Niby fajnie, że nie oceniam ludzi za to, co mają lub ile zarabiają, tylko za to, kim są. ALE… Może niektórzy chcieliby, żeby ich o to zapytać? Może ich praca jest ich powodem do dumy? Może koleżanka właśnie wyszła od fryzjera, na którego wydała fortunę, a ja zamiast pochwalić i dodać jej skrzydeł zapytam, czy się opaliła, bo jakoś inaczej wygląda? Czy ludzie nie myślą, że jestem wredną ignorantką? A może co gorsza: że jestem zazdrosna?!

 

Chyba udowodniłam, że paradoks z tytułu tego tekstu jest możliwy 🙂 Czekam z NIECIERPLIWOŚCIĄ na Wasze zaleto-wady i wado-zalety!