Granica obłędu

Ostatni raz, kiedy przespałam całą noc i obudziłam się świeża, wypoczęta i gotowa na nadchodzący dzień, był chyba rok temu… Mam bardzo lekki sen, zasypiam bardzo długo, a po przebudzeniu męczą mnie zwidy, które nazywam „wizjami”. Widzę, słyszę lub odczuwam rzeczy, które nie mają prawa bytu w mojej ciemnej sypialni o 2, 3, czy 4 nad ranem. Są to zwidy tak realne, że zdarza mi się podjąć w związku z nimi akcje. Którejś nocy spał ze mną mój synek i kiedy się przebudziłam- widziałam latające w powietrzu linie. Byłam przekonana, że Krystian się nimi dławi, więc próbowałam mu otworzyć usta i wyciągać z nich ten fruwający makaron… Innego razu widziałam w jego łóżeczku młotek. Jeszcze innego słyszałam maszerujące ulicą wojsko zwiastujące wybuch wojny i prawie pobiegłam ostrzec rodziców. Przeważnie budzi mnie niewyjaśniony strach lub uczucie, że COŚ nadchodzi. Zdaję sobie sprawę z tego, że to zaburzenia na tle nerwowym. Za dużo horrorów? Niewypowiedzianych zmartwień i obaw? Duszenia w sobie i spychania wgłąb ujemnych emocji? A może jestem krok od choroby psychicznej?

Ostatnia noc skłoniła mnie do napisania tego tekstu. Chcę się z Wami podzielić tym, co mnie spotkało, co widziałam. Jest to z jednej strony męczące i niezdrowe, a z drugiej fascynujące, jakie ludzki umysł potrafi płatać figle.

Pracuję; mam dziecko i męża; uczę się fotografii; czytam książki; pochłaniam wszystko, co wiąże się ze światem grozy; prowadzę bloga; pracuję nad pewnym ( 🙂 ) projektem. Na brak zajęć nie mogę zatem narzekać, a jednak… Znalazłam sobie nowe hobby: oglądanie filmów dokumentalnych o genetycznie zdeformowanych dzieciach. Powiecie pewnie, że wyjaśnia to moje problemy ze snem i ja nie zaprzeczę. Ale pomimo, iż pisząc to przecieram piekące mnie ze zmęczenia oczy- nie mogę wyjść z podziwu nad działaniem ludzkiej podświadomości. Wczoraj przed snem uraczyłam się dwoma filmami o bliźniętach syjamskich, a efekt był następujący:

Obudziłam się wystraszona i gotowa do akcji. Jeszcze nie wiedziałam, jakiej dokładnie, ale wiedziałam, że muszę wstać z łóżka pomimo zaspania. Wtedy dotarł do mnie cel mojej misji: znaleźć miniaturowe bliźniaki, które zostały operacyjnie odłączone od Krystiana po narodzinach. Coś mnie przecież obudziło i bałam się, że tę parkę również. Zastanawiałam się, jak mogę nie pamiętać, gdzie je położyłam? Może syn wie? Przeszłam przez całą sypialnię, okrążyłam łóżko, cały czas w pełni świadoma i przekonana o słuszności tego, co robię. Nie lunatykowałam, nie był to paraliż przysenny. Otworzyłam drzwi sypialni i wyszłam na korytarz. Zobaczyłam schody, drzwi do pokoju Krystiana, okno i zaczęłam się zastanawiać, co teraz? Gdzie zacząć poszukiwania? I wtedy mój obłęd zaczął wietrzeć. Strach, zagubienie i dezorientacja pomału ustępowały miejsca wyczerpaniu, irytacji i niedowierzaniu. Wróciłam do łóżka z jedną myślą w zaspanej głowie: „Sylwia, jesteś stuknięta”. Te bliźniaki nie istnieją.

Takie przygody nie są u mnie rzadkością. Jeżeli można tak w ogóle powiedzieć- jestem do nich przyzwyczajona. Mam lepsze i gorsze okresy. Czasem po przebudzeniu jestem zła i szepczę do ciemnej sypialni: „No przyjdź już, jak masz przyjść! Bo już mnie wkurzasz!”. Czasami strach jest paraliżujący. Czasami chce mi się płakać z bezsilności. A później przychodzi dzień i wszystko, co zdarzyło się w nocy, wydaje się należeć do innej rzeczywistości.

A może tak właśnie jest?