Wiatr i łapacz snów

Znowu jej się przyśnił. Otoczony tym samym ciepłem, bliskością i pewnością, że są w tym razem, na zawsze. Budziła się z tych snów z wielkim żalem. Nie chciała się rozstawać z tym przyjemnym uczuciem zalewającym całe jej ciało, a przede wszystkim serce. Jednego tylko nie rozumiała: dlaczego ON? Ten sam pajac, z którym podczas 4 lat pracy w obecnej firmie zamieniła może kilka zdań. Ten sam, którego unikała w kuchni i na każdym pracowniczym wyjściu. Ten sam, który z głęboko osadzonymi oczami wyglądał, jak złośliwy wąż, na dodatek obrośnięty brodą, wysoki i chudy, jak tyczka. Sarkastyczny, niedojrzały, dwulicowy, o rany! Ile złego miała do powiedzenia na jego temat! Miała na niego istną alergię. W snach było zupełnie inaczej. On zawsze starał się nieśmiało do niej zbliżyć. Dawał do zrozumienia, że ją lubi, i żeby dała mu szansę. Dawała i nigdy nie żałowała. Czuła bijącą od niego przyjaźń, bliskość, czułość, a może nawet miłość? Sny są naprawdę zadziwijącym tworem.

Postanowione: dziś go o to zapyta. Tylko co dokładnie oznacza „to”? Zapyta go, czy też mu się śni? A może ma jej coś do powiedzenia? Czy coś w sobie tłumi? Przecież nic nie zaszkodzi się upewnić. Już i tak trwają w tej zmowie milczenia od lat, więc gorzej być nie może, prawda?

*

Lubił być w kuchni sam. Czekał na moment, w którym wszyscy jego współpracownicy będą już mieli swoje parujące kubki z kawą i herbatą na biurkach. Kiedy był sam, nie musiał odstawiać swojej codziennej szopki. Nie musiał wszystkim pokazywać, jaki z niego nieustraszony koleś. Jaki twardziel, jaki gość! Nasypał do kubka kawy, zalał wodą i mieszał, mieszał. Pogrążał się coraz bardziej w swoich myślach i tej ciszy, przerywanej jedynie dzwonieniem łyżeczki. Drzwi do kuchni otworzyły się. No cóż, trzeba wziąć głęboki oddech i wpaść na jakąś genialną, sarkastyczną ripostę kierowaną do osoby, która przyszła sobie zrobić kolejną herbatę. Nic jednak nie nastąpiło. Nikt się nie odezwał, nie próbował zagadać o pogodę. Przez chwilę myślał, że się przesłyszał i nadal jest w kuchni sam. Ale wtedy zobaczył kątem oka postać. Była to ostania osoba, której się tu spodziewał. Przecież ta dziewczyna zawsze go unika! Nie stara się nawet ukryć tego, że za każdym razem czeka, aż on wyjdzie z kuchni. Nie mówi mu nawet przelotnie „Dzień dobry”, „Udanego weekendu”, ani nawet „Co się gapisz?!”. Coś było nie tak. Zaczęło mu się kręcić w głowie. Najpierw to zdziwienie, że tak otwarcie okazuje mu niechęć. Od jakiegoś czasu te sny, w których są sobie tak bliscy! A teraz na dodatek weszła do kuchni wtedy, kiedy on był sam. Samiusieński, jak palec. Przecież nie mogła go nie zauważyć! I co teraz? Odezwać się? Uśmiechnąć? Czy kontynuować przedziwną ciszę między nimi? Najchętniej zostawiłby swój kubek z gorącą kawą i uciekł…

*

Nie ma odwrotu. To zbyt oczywiste, że przyszła tu dla niego. Był sam w cichej kuchni. Stała obok niego i czuła jego zdenerwowanie, widziała niepewne ruchy długich palców. To był ten moment, musiała go zapytać. Serce waliło jej, jak oszalałe. Miała nadzieję, że nie spłonęła rumieńcem. Nienawidziła tego u siebie. Jej twarz zdawała się odczuwać stres nawet wcześniej, niż jej mózg. Często słyszała, że zrobiła się czerwona, jak burak, a przecież nie zdążyła jeszcze nawet poczuć żadnych emocji. Słowa zaczęły z niej wypływać jeszcze zanim się zorientowała, że otworzyła usta.

-Chcę cię o coś zapytać- No to koniec. Koło poszło w ruch.

-Okay… pytaj więc- Odpowiedział niezdarnie.

Przerabiała tę sytuację w myślach setki razy. Wyobrażała sobie każdy możliwy scenariusz. Była przygotowana na wszystko, ale nie na to, że będzie miała w głowie jedynie szum.

-Właściwie, to nic. Nieważne. Zapomnij.- Nie mogła uwierzyć, że stchórzyła. Zabrała z powrotem swój pusty kubek i przykryła wieczkiem pojemnik z cukrem. Odwróciła się od blatu i ruszyła w stronę drzwi.

-[…]poczekaj- Czy on właśnie wypowiedział jej imię? Tak jej szumiało w głowie, że wychwyciła jedynie ostatni wyraz. Poprosił, żeby poczekała. Mało tego- trzymał ją delikatnie za ramię. Spojrzała na jego długie palce, ale nie zwolnił uścisku. Odważyła się spojrzeć w jego oczy. I już wiedziała, że nie musi nic mówić. Wyjaśnienia były tu zupełnie niepotrzebne. Zabiłyby jedynie magię tej chwili. Uśmiechnęli się do siebie i w tym momencie do kuchni wszedł biurowy żartowniś. Natychmiast wyczuł panującą atmosferę i nawet jemu odechciało się dowcipkować. Stanął jedynie z głupią miną w drzwiach, przez które dziewczyna z długimi do pasa włosami wybiegła, jak wiatr.