W obliczu zaskocz(groż)enia

Ludzie przeważnie myślą, że wiedzą, jak zareagowaliby w konkretnej sytuacji. Często słyszy się stwierdzenia typu:

„Ja bym mu zdrady nie wybaczyła! Jego ciuchy wylądowałyby na chodniku, a zamek w drzwiach zmieniłabym natychmiast!”

albo

„W życiu nie podniosłabym głosu na własne dziecko, a już na pewno ręki!”

albo

„Gdyby u mnie w domu wybuchł pożar, na pewno nie wybiegłbym bez swojego psa!”

Mi też zdarzało się tak mówić. Niekoniecznie w celu skrytykowania czyjejś decyzji, co próby przygotowania się na ewentualne znalezienie się w danej sytuacji. Życie jednak uwielbia weryfikować nasze dotychczasowe myślenie. Jest lekcją, która nigdy się nie kończy.

 

#1 Dachowanie (21 lat)

Rozmawialiśmy przy ognisku w ogrodzie kumpla. Kiełbaski, nabite na długie i zaostrzone kijki, strzelały rozgrzanym tłuszczem. Siedziałam w kłębach dymu, bo wolałam przeniknąć jego zapachem, niż zostać żywcem zjedzona przez komary. Gospodarz grał na gitarze, a my śpiewaliśmy typowe polskie posiadówkowe hity. Było magicznie, zimne puszki z piwem co chwilę wędrowały do ust. Nikt z nas nie spodziewał się, że nasza sielanka zostanie nagle przerwana i zmieni jej tor na resztę nocy.

Usłyszeliśmy niesamowity huk. Miałam wrażenie, że na ziemię spadła góra metalu- może statek kosmiczny? Echo łomotu nadal brzmiało mi w uszach, kiedy część naszego towarzystwa zaczęła biec w stronę jego źródła. Nie dołączyłam do nich, gdyż byłam przekonana, że nie stało się nic złego. Szybko okazało się inaczej. Zadyszany gospodarz wrócił na swoją działkę, jego twarz wyrażała panikę, a dłonie i ubranie pokrywała krew.

„To było dachowanie!!! Samochód wywrócił się uderzając betonową donicę! Trzeba ich powyciągać!!”

*Zastanówcie się, co byście zrobili? Jesteście w stanie wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji?*

Nie pamiętam, czy wszyscy ruszyli na pomoc, czy ktoś jednak został ze mną przy ognisku, ale ja na pewno nie pobiegłam. Sparaliżowało mnie. Nie potrafiłam zrobić kroku. Czułam się głupio, w głowie miałam mnóstwo myśli, ale moje ciało odmówiło posłuszeństwa. Trzęsłam się conajmniej tak, jakbym faktycznie brała udział w misji ratunkowej. Jej przebieg znam jedynie z opowieści rozemocjonowanych towarzyszy, którzy wyciągnęli rannych i zadzwonili po karetkę, a pod koniec dowiedzieli się od kierowcy samochodu, że z tyłu pojazdu było z nimi małe dziecko…

#2 Rower (32 lata)

To wydarzyło się wczoraj (30.09.2018). Spędzaliśmy w domu leniwą niedzielę. Było mi za zimno, żeby gdziekolwiek się ruszyć (czy fobia jesienno-zimowa ma jakąś nazwę?), ale nie przejmowałam się, bo przynajmniej nadrobiłam Netflix’owe zaległości. Mój syn jeździł dookoła domu na swoim nowym rowerze i ani myślał z niego schodzić. My z mężem, przykryci grubym kocem, oddawaliśmy się błogiemu spokojowi, kiedy nagle usłyszałam jakieś poruszenie w kuchni. Na początku myślałam, że Krystian jednak zmarzł i postanowił wrócić do domu. To nie był jednak jego głos. Usłyszałam swoją angielską sąsiadkę, która zawodzącym głosem próbowała coś powiedzieć przez ledwo uchylone drzwi do ogrodu. Mąż też się zaniepokoił i obydwoje próbowaliśmy wyłapać jej słowa.

„Krystian wpadł pod mój samochód!!!!!! (I hit Krystian with my car!!!!)”

*Zastanówcie się, co byście zrobili? Jesteście w stanie wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji?*

Zerwaliśmy się z kanapy. Mąż zaczął wykrzykiwać jakieś słowa w swoim języku Punjabi (to u niego oznaka wezbranych emocji). Wybiegliśmy na dwór i pierwsze, co zobaczyłam, to pełne obłędu oczy sąsiadki. Pamiętam swoją pierwszą myśl: To nie dzieje się naprawdę. Bałam się, że sytuacja wymknie się spod kontroli, więc odwróciłam się do męża i gestem ręki przekazałam mu, żeby zachował spokój. Zobaczyłam, że Krystian stoi obok męża i najstarszego syna sąsiadki- zdezorientowany, ale cały i zdrowy. Nie płakał, nie było po nim widać żadnego śladu wypadku. Wiedziałam, że jest bezpieczny, i że mąż zaraz przy nim będzie. I wiecie, co zrobiłam? Przytuliłam swoją sąsiadkę. Wyglądała ze wszystkich najgorzej. Bałam się, że zemdleje. Trzęsła się, płakała. Na początku nie odwzajemniła mojego uścisku, ale po chwili tak do mnie przywarła, jakbym conajmniej wyciągnęła ją z wody. Sama jestem zaskoczona swoją reakcją. Czy to nie niesamowite, co wyprawia przerażony umysł? Powiedziałam sąsiadce, żeby poszła gdzieś usiąść. Widziałam, że jej szok jest dużo większy, niż faktyczne szkody. Nie chciałam, żeby czuła się przytłoczona winą za wypadek, który na pewno był jedynie wynikiem niefortunnych zdarzeń. W zaistniałej sytuacji jej ewentualne poczucie winy byłoby, w moim odczuciu, najbardziej zruzgocące. Wypadek miał miejsce w małej uliczce od strony ogrodów, więc prędkość samochodu nie mogła być większa, niż u rozpędzonego żółwia.

 

A czy Wam przydarzyło się kiedyś coś takiego? Czy życie zweryfikowało Wasze wyobrażenia na temat Waszego ewentualnego zachowania i reakcji na kryzysową sytuację?