Wesele bez panny młodej

*Zanim Wam opowiem, jak wyglądał mój nietypowy ślub i jeszcze dziwniejsze wesele (na którym mnie nie było), wyjaśnię tylko, że na obrazku widzicie Emily, czyli Gnijącą Pannę Młodą z animacji Tim’a Burton’a, na której punkcie mam O-B-S-E-S-J-Ę. Jeżeli jeszcze nie oglądaliście, to polecam!*

 

…Ślub…

Przygotowania, stres, lista gości, suknia ślubna, zaproszenia, kościół, obrączki, pieniądze, jeszcze więcej pieniędzy, jedzenie, restauracja, podróż poślubna… Znacie to? Ja nie! 🙂 Ale od początku…

Mój mąż pochodzi z Indii, więc nasze małżeństwo odbywa się na innych zasadach, niż małżeństwa pomiędzy obywatelami krajów Unii Europejskiej. Chodzi o tą magiczną formalność zwaną wizą, której potrzebują osoby spoza UE. Ponieważ Anglię zalały (i dalej zalewają) fale imigrantów, nie brakuje tu również drobnych cwaniaczków, którzy próbują oszukiwać system. Powstał między innymi problem fałszywych małżeństw, które polegają na tym, iż mężczyzni płacą, prawie lub całkiem, obcym kobietom z Europy niezłą sumkę pieniędzy za to, że będą widniały na papierach jako ich żony, w czego zamian mężulkowie oczywiście dostawali wizy. Żeby poradzić sobie z tymi fałszerstwami, rząd brytyjski zaprasza pary mieszane na wywiady. Wiadomo, że jeśli ludzie naprawdę ze sobą żyją i mieszkają, to ich relacje i odpowiedzi na szczegółowe pytania będą się mniej więcej zgadzać, podczas gdy cwaniacy się pogrążą.

Kiedy dostaliśmy list z terminem naszego wywiadu wyczytaliśmy w nim, że mają się na niego stawiać osoby po ślubie lub w ‚jakimśtam’ związku. Byliśmy tak pewni, że wszystko się uda, bo przecież naprawdę ze sobą żyliśmy i mieszkaliśmy, iż nie przypatrzyliśmy się szczegółowo owemu ‚jakiemuśtam’ związkowi i zajęliśmy się innymi sprawami. Po jakimś czasie coś mnie jednak tknęło, żeby sprawdzić znaczenie tego ‚jakiegośtam’ związku. Chodziło o civil relationship… czyli związek osób tej samej płci!!! Krew mi dosłownie odpłynęła z twarzy, a świat zaczął wirować… Został TYDZIEŃ do wywiadu, a my nie byliśmy po ślubie, a tym bardziej nie byliśmy parą homoseksualną!

Pojechaliśmy z listem do najbliższego urzędu stanu cywilnego zapytać, czy dobrze zrozumieliśmy list. Wyjaśniliśmy, że nasza niedoskonała znajomość języka angielskiego, szczególnie z zakresu prawa sprawiła, że nie doczytaliśmy wszystkiego ze zrozumieniem. Panie urzędniczki potwierdziły, że na wywiad musimy się stawić jako małżeństwo… Na szczęście w Anglii każdy, kto tylko może, stanie na głowie, aby tylko pomóc, więc panie wcisnęły nas w grafik dzień przed naszym wywiadem… Z jednej strony odczuliśmy ogromną ulgę i wdzięczność, a z drugiej panikę- jak my mamy się w tydzień zorganizować?!

W pośpiechu zamówiłam sukienkę, garnitur dla synka i obrączki online.

Powiedziałam rodzicom, że wychodzę za mąż… za tydzień!

Poprosiłam moją managerkę i jej chłopaka o to, aby byli naszymi świadkami… za tydzień!

Uff, jakoś poszło. Suknia, garnitur i obrączki przyszły na czas, rodzice jakimś cudem dostali urlop w pracy na ten dzień, świadkowie się zgodzili. Ale to nie wszystko- w dniu wywiadu miała do mnie przylecieć moja najlepsza przyjaciółka z Polski, a lądować miała w oddalonym o prawie 100km Liverpool’u, czyli tam, gdzie mieliśmy wywiad. Uzgodniliśmy z przyszłym mężem, że dołączę do niej od razu po ślubie, żeby nie musiała spędzać nocy sama w obcym mieście, a on dołączy do mnie nazajutrz. Zarezerwowałam masę biletów na pociągi, pozostało wziąć ślub i dojechać na wywiad na drugi dzień.

Na ślub szykowałam się u naszych świadków w domu. Suknia, fryzura i cała reszta były bardzo skromne, bo braliśmy jedynie ślub cywilny. Zawieźli mnie na miejsce, a tam spotkałam się z synkiem i przyszłym mężem. Za jakiś czas taxówką przyjechali moi rodzice. Przez całą ceremonię chichotałam, bo nie mogłam uwierzyć, że w ogóle wychodzę za mąż, a do tego jeszcze w takich okolicznościach. Moja mama potęgowała jedynie falę wesołości wzdychając co chwilę: „Co ty robisz, dziecko…” 😀 Po ceremonii szybko wskoczyliśmy do taxówki i pojechaliśmy do centrum rozrywki, którego właścicielem jest mój szef. Tam dostaliśmy darmowego szampana i wejściówki na tor wrotkowy. Szkoda, że nie mogłam zostać dłużej, ups! Zdążyłam wznieść toast, przebrać się w zwykłe ciuchy, wycałować męża, pożegnać się z weselnikami i w drogę do Liverpool’u! A tam czekała już na mnie w pokoju hotelowym moja przyjaciółka, której przywiozłam w prezencie butlę pomarańczowego Baileys’a, którą później opróżniłam prawie całą sama (pyszne to!). Na drugi dzień rano dołączył do nas mój już-mąż (synek został pod opieką cioci, bo dzieci nie są wpuszczane), wywiad trwał 4 godziny (po 2 na głowę), wyszliśmy z niego wymordowani, ale spokojni i całą trójką wróciliśmy do naszego miasta.

*

Pomimo, iż mój ślub i wesele były troszeńkę nietuzinkowe i omineła mnie gorączka przygotowań oraz wszystkie elementy wymienione na początku tego wpisu- cieszę się, że tak wyszło. Z perspektywy czasu naprawdę doceniam to, że nie musiałam ładować w to wszystko ani fortuny, ani stresu. Brakowało rodziców męża, ale ich i tak by nie było- są w Indiach, a stamtąd nie tak łatwo tu przylecieć. Właśnie z racji tego, że nie było moich teściów, nie byłoby też fair, gdybym ja miała salę wypchaną „swoimi” ludźmi. Poza tym, nigdy i w żadnej dziedzinie życia nie chodziłam i nie chodzę utartymi szlakami. Można więc powiedzieć, że ślub był w moim pokręconym stylu. A jako osobom niewierzącym ślub w kościele i wielkie wesele na 200 osób kojarzy nam się z mężem jedynie z presją i oczekiwaniami osób dookoła (jak to mąż określił- nie musieliśmy przynajmnie oglądać ludzi, którzy w rodzinie na codzień nie są obecni, a przyszli się jedynie nażreć 😛 ).

A jak wyglądały/będą wyglądać Wasze śluby? Wolicie takie z pompą, czy skromne na bezludnej plaży?

P.S. Przypominam o akcji Drobiazg i o cyklu Szczęście!