Jedyny powód, dla którego ewentualnie wróciłabym do Polski

Miałam niedawno do czynienia z tchórzem. I nie mam tu na myśli puchatej fretki, a Tchórza z prawdziwego zdarzenia. Osobę, której zabrakło odwagi cywilnej do tego stopnia, że wolała narobić mi smrodu, niż podejść i porozmawiać ze mną, jak cywilizowany człowiek. Ale po kolei.

Któregoś dnia po szkole czekaliśmy z Krystianem na autobus do domu. Stały z nami też dwie inne mamy wraz z dziećmi, których każda ma po 4. Gromadka była pokaźna i wszędzie było ich pełno. Biegały, skakały, pokazywały sobie nawzajem nowo nabyte zabawki. Zapragnęłam zrobić im zdjęcie, bo wyglądały przeuroczo, a dzień był słoneczny. Zapytałam obydwie kobiety, czy mogę zrobić zdjęcie im dzieciom. Spojrzały na mnie trochę dziwnie (może przez mój akcent, a może przez samo niespodziewane pytanie), ale zgodziły się, a jedna z nich zrobiła nawet do tego stopnia lekceważący ruch dłonią, że o mało nie wypadł jej z niej papieros. Zrobiłam kilka zdjęć, gorsze usunęłam, najlepsze zostawiłam i to by było na tyle.

Kilka tygodni później jedna ze wspomnianych dwóch mam dosiadła się z dziećmi do autobusu, w którym już z Krystianem byliśmy. Dwie dziewczynki od razu się do nas dosiadły i zaczęły wygłupiać. Odruchowo wyciągnęłam telefon i zaczęłam im robić zdjęcia, a one pozowały, robiąc śmieszne miny. Kiedy wysiadaliśmy wszyscy na tym samym przystanku do szkoły, moje małe modelki powiedziały swojej mamie, jakie śmieszne pozy przyjmowały, kiedy robiłam im zdjęcia. Po odprowadzeniu Krystiana do szkoły wróciłam autobusem do domu, bo był to czwartek, czyli mój dzień niepracujący. Ledwo wysiadłam z autobusu, kiedy zadzwonił telefon. Była to jedna z nauczycielek. Od razu mnie uspokoiła, że nie chodzi o Krystiana, i że wszystko z nim w porządku. Dzwoniła w sprawie skargi, jaką wniosła na mnie jedna z matek „zaniepokojona faktem, że robię dzieciom zdjęcia”. Zatkało mnie. Przysięgam, że byłam w tak ogromnym szoku, iż nie wiedziałam nawet, co mam odpowiedzieć. Nauczycielka poprosiła, żebym miała tę skargę na uwadze, a ja mechanicznie odpowiedziałam „okay, sure” (w porządku, pewnie).

„Chorowałam” mentalnie przez dwa kolejne dni. Nie mogłam uwierzyć, że to się naprawdę stało. Miałam w głowie kłębowisko myśli i pytań. Dlaczego ta kobieta w taki sposób to załatawiła? Dlaczego nie przyszła ze mną porozmawiać? Co do tego wszystkiego ma szkoła? Czy nauczycielka nie wykroczyła poza swoje kompetencje? Co będzie teraz? Czy zacznę być znana w szkole jako polska pedofilka robiąca dzieciom zdjęcia? Czy matki będą na mój widok odciągać swoje dzieci i uciekać z krzykiem?

Rozumiem, że ta kobieta mogła zmienić zdanie. Rozumiem, że mogłam to inaczej rozegrać i zapytać ją w autobusie jeszcze raz o pozwolenie. Ale czy naprawdę musiała iść z tym do szkoły? I dlaczego, do cholery, NIE POROZMAWIAŁA O TYM NAJPIERW ZE MNĄ??? Wiem jedno: ja bym tego w taki sposób nie rozegrała. Nie jestem Tchórzem!!!

W taki obrazowy sposób chciałam Wam przedstawić jedyny powód, dla którego mogłabym się ewentualnie zdecydować na powrót do Polski. Jest to coś, czego nie da się uniknąć, ani wymazać pomimo upływu czasu. Jest to status imigranta. Ja tu zawsze będę przybyszem. To nie jest mój kraj, a ja nie jestem jedną z Nich- Anglików. Jedna z mam, bardzo mi i Krystianowi przychylna Angielka, po wysłuchaniu mojej opowieści o tym, co się wydarzyło, podsumowała motywy tamtej kobiety w taki sposób: „Załatwiła to paskudnie. Może nie miała odwagi z tobą porozmawiać, a może jest po prostu rasistką. Myśli sobie pewnie: jak ta imigrantka śmie tu przyjeżdżać i fotografować moje dzieci?!”. Myślę, że to idealnie oddaje to, co staram się tu przedstawić. Choćbym znosiła złote jajka, chodziła na rzęsach i broniła Anglii podczas wojny- w tego typu kryzysach i nieporozumieniach zawsze będę tylko IMIGRANTKĄ.

Nie chcę jednak żebyście myśleli, że jest mi tu źle. Anglia jest moim domem od ponad 10-u lat i, jakkolwiek pompatycznie by to nie brzmiało, to tutaj nauczyłam się dorosłego życia i założyłam rodzinę. Na codzień nie odczuwam niczyjej niechęci, nie mam też kompleksów z powodu mojego statusu. Ale takie właśnie sytuacje boleśnie przypominają mi od czasu do czasu, że tylko w Polsce mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że jestem u siebie.

Co nie oznacza, że wracam 😛