Prawdziwe zakończenie

Pamiętacie mój wpis o gościu, do którego się w ogóle nie odzywam odkąd zaczęłam pracować w obecnym miejscu, a który z jakichś powodów przyśnił mi się już kilka razy i to bardzo miło? Ku odświeżeniu pamięci polecam kliknąć tutaj. Zrobiło mi się bardzo miło, kiedy od kilku z Was dostałam propozycję dokończenia tej historii. No ale cóż… Historia dokończyła się sama. Ciekawi? 🙂

W zeszły czwartek obcięłam włosy, więc wszyscy moi współpracownicy mieli przeżyć szok w piątek. Ich reakcje przeszły moje oczekiwania- byłam komplementowana na każdym kroku, co było niesamowicie miłe i dodawało skrzydeł. To był naprawdę udany dzień, a w dodatku piątek, więc postanowiłam w przypływie dobrego humoru dać szansę owemu gościowi. Byłam ciekawa, czy odważy się (lub będzie w ogóle zainteresowany) zburzeniem tej niewidzialnej i nieoficjalnej ściany milczenia między nami.

Kiedy robił sobie herbatę, zamiast jak zwykle poczekać, aż skończy, specjalnie ruszyłam w jego stronę. Nikogo innego nie było. Zrobiłam dokładnie tak, jak w wymyślonej części tamtego wpisu o nim. Dzieliły nas dwa kroki i otaczała jedynie cisza przerywana dzwonieniem łyżeczki o jego kubek. To NIEMOŻLIWE, że nie zauważył we mnie ogromnej zmiany. Wiele osób mnie wręcz nie rozpoznało na pierwszy rzut oka. Gościu nic przez jakiś czas nie mówił, a ja czekałam udając, że próbuję pobić rekord w szorowaniu kubka. Zrobiłam się trochę niecierpliwa, więc- uwaga, uwaga!- sama do niego zagadałam! Zapytałam, czy chce, żebym umyła łyżeczkę, której używał, bo skoro już myję kubek… Zrobił dziwną minę i dał mi łyżeczkę. I powiedział……… zgadnijcie, co?