Wywiad małżeński

Kilka dni temu ktoś promujący swoje produkty ślubno-weselne skomentował „aż” dwoma wyrazami mój tekst o weselu. Skoro już odwiedziłam sekcję komentarzy pod moim wpisem, zaczęłam sobie wszystkie na nowo czytać. Zrobiło mi się bardzo miło, dziękuję Wam za Waszą aktywność 🙂 Dostrzegłam tam również propozycję od Olitorii, która wyraziła swoje zainteresowanie tym, jakiego rodzaju pytania były nam z mężem zadawane podczas wywiadu małżeńskiego. A skoro od dwóch dni świeci słońce (odpukać), tabletki z żelazem zaczęły chyba naprawiać moją anemię (znów odpukać) i prawie całkiem puściły mnie mdłości (tu przydałoby się coś silniejszego, niż odpukanie- co się robiło z ramieniem? Spluwało 3 razy? Sypało solą? Rzucało kotem?)- może więc przyszedł czas na nowy wpis? 🙂

Wywiad trwał 4 godziny. Najpierw odpowiadałam ja (2h), a później mój mąż (2h). Moja część przypominała w sumie bardziej opowiadanie, niż odpowiadanie- byłam zachęcana przez oficerkę do snucia opowieści na temat naszego wspólnego życia, wycieczek, wydarzeń, wspólnych zajęć itp. Na podstawie moich opowieści zadawane były później konkretniejsze pytania mojemu mężowi. Czyli jeśli powiedziałam, że „ostatnio u cioci mojego syna obejrzeliśmy film”, oficerka dopytywała o to, jaki to był film, kiedy to było, czy się wszystkim podobał, co robiliśmy później, czy jedliśmy coś w trakcie filmu? Po czym mój mąż był wyrywkowo pytany o to, „co jedliśmy podczas filmu obejrzanego u cioci Krystiana 2 miesiące temu”. Nasze wersje były później analizowane. Samo to, że nie wyszliśmy wtedy stamtąd zakuci w kajdany oznaczało, że większość relacji się zgadzała 😉

Po jakimś czasie otrzymaliśmy listowną ODMOWĘ. Mój mąż miał nie dostać wizy i miał się szykować do opuszczenia kraju. To był straszny moment. Czułam ból w sercu, rozpacz, złość, strach, bezsilność… O tym, co czuł mój mąż, nawet nie chcę myśleć. Powodami, dla których nasz wywiad się nie powiódł, były tak podrzędne sprawy, jak to, że nie pamiętałam pełnego imienia matki mojego męża lub to, że oficerka nie widziała żadnych zdjęć ze ślubu. Decyzja nie była na szczęście ostateczna i nasz prawnik złożył apelację, w której wyjaśniliśmy, dlaczego podczas wywiadu padły pewne nieścisłości. Zdjęcia ze ślubu (który odbył się dzień wcześniej!) były w aparacie, który musieliśmy zostawić u ochroniarza przed przystąpieniem do wywiadu. Pełnego imienia mojej teściowej nie pamiętałam dlatego, że w Indiach nie zwraca się do starszych osób po imieniu. Zawsze mówię do niej i o niej „mamo”. Podaliśmy też kilka innych tego typu wyjaśnień. Kolejnym etapem była sprawa w sądzie. Po pobieżnym przejrzeniu dokumentów sędzia zdziwił się, co my tam w ogóle robimy? Nie powinno nas tam być, a oficerka nie powinna była nam robić żadnych problemów. Sędzia był po naszej stronie, a przedstawiciel biura do spraw imigracji na próżno próbował bronić swoich tez. Kilka miesięcy później mąż dostał wizę i pozwolenie na pracę. Cały proces trwał ogólnie 2 lata.

Na zakończenie dodam jeszcze, że wywiad małżeński był dla nas strasznym przeżyciem. Szliśmy tam pewni siebie i wyluzowani, a wyszliśmy stamtąd roztrzęsieni. Atmosfera, którą stworzyła oficerka, była bardzo napięta. Na samym wstępie usłyszałam od niej, że to moja ostatnia szansa, żeby się przyznać, że ściemniam, że mogę się jeszcze odwrócić na pięcie i odejść bez żadnych konsekwencji. Oficerka była oschła, momentami werbalnie agresywna, podważała wiele elementów moich odpowiedzi, czasami wyśmiewała. Wiem, że na tym polega jej praca, i że na pewno niejedego oszusta zmusiła swoją postawą do przyznania się. Niemniej jednak było to okropne doświadczenie.

*

Jeśli macie jakieś dodatkowe pytania, chętnie odpowiem w komentarzach 🙂