Co jest najgorsze u imigrantów

Na początku mojego pobytu w Anglii mieszkałam w Bradford, czyli mieście, które jest potocznie nazywane Bradystanem. Jest to spowodowane ogromną ilością zamieszkujących tam Pakistańczyków. Na tle dziesiątek żyjących tam narodowości to właśnie oni są najbardziej „widoczni”. Mieszanka kulturowo-religijna nikogo w Anglii nie dziwi, ale w Bradford przybiera ona inny wymiar. Kiedy przejeżdża się przez to miasto, szczególnie centrum i obrzeża, ma się wrażenie, że zamiast do Anglii trafiło się do Azji południowej.

Kobiety obładowane torbami zakupów i ciągnące za sobą przynajmniej czwórkę dzieci, kroczące przez sam środek skrzyżowania na czerwonym świetle, jakby nie istniało coś takiego, jak ruch drogowy. Brązowoskórzy mężczyźni z długimi brodami, ubrani w luźne spodnie i kaftany przypominające koszule nocne, śpiewający na głos hymny religijne. Ulice pełne sklepów z pakistańskimi ubraniami i żywnością, restauracje i sklepy halal, witryny wypisane w języku urdu, meczety i szkółki islamskie. Tak właśnie wygląda Bradford.

Ale to przecież nie chodzi o ubrania, ilość dzieci, czy nawet obcy język. Nie chodzi o roznoszący się wszędzie zapach przypraw, pieśni religijne, czy zarost twarzy. Chodzi jednak o coś innego. O coś, co da się odczuć bardzo wyraźnie na własnej skórze, kiedy się tam mieszka. BRAK INTEGRACJI.

Mój mąż pochodzi z Indii, co samo w sobie udowadnia, że nie jestem ani rasistką, ani ksenofobem, ani ignorantką, ani tchórzem. Ale mój mąż płynnie mówi po angielsku, ubiera się w jeansy i koszulki, nie nosi brody i turbana, ma znajomych z różnych krajów. On się po prostu NIE AFISZUJE i nie robią tego również inni Azjaci mieszkający wśród nas.

Nie twierdzę, że jeśli ktoś decyduje się na wyjazd za granicę, to powinien zapomnieć o swoim pochodzeniu i tożsamości, czy zaprzestać posługiwania się swoim ojczystym językiem. Twierdzę jednak, że przenoszenie swojej narodowości, kultury i religii w sposób tak skrajny jest niczym innym, jak tworzeniem wokół siebie bariery. To nawet nie o to chodzi, że przypadkowy Anglik, Polak, czy Hiszpan nie podejdzie do Pakistańczyka na pogawędke dlatego, że nosi on kaftan i śpiewa w swoim języku. Chodzi o to, że ten Pakistańczyk swoim wizerunkiem wygłasza niemy przekaz: Nie podchodź do mnie, nie życzę sobie tego.

Widać to również u Polaków mieszkających w Bradystanie. Poznać ich można po biało-czerwonych elementach ubioru, puszce piwa w dłoni i spojrzeniu pełnym chęci mordu. Bardzo często nie potrafią oni sklecić nawet jednego zdania po angielsku, nie wspominając nawet o innych językach. Oni po prostu nie chcą się integrować, nawet z Anglikami. W Bradford te podziały MY i ONI są wręcz namacalnie wyczuwalne. To miasto jest pełne takich nienawistnych obozów- MY przeciwko NIM. I to działa w obie strony.

Kiedyś już o tym pisałam, ale nie tak wylewnie. Wzięło mnie na te przemyślenia za sprawą mojej całkiem przypadkowej podróży do Bradford, podczas której wróciły wszystkie wspomnienia i doświadczenia. Istnieje różnica pomiędzy zachowywaniem swojej tożsamości, a brakiem jakiejkolwiek integracji, prawda? Jeżeli tak bardzo nie podoba nam się czyjś język, styl ubierania i żywność, to po co w ogóle rozważać przeprowadzkę?