Może tak miało być?

Postanowiłam wybrać się do Huddersfield, większego miasta obok, żeby sprzedać wszystkie swoje filmy na DVD w CEXie- takim jakby komisie z filmami, grami i urządzeniami elektronicznymi (nie wiem, jak to nazwać po polsku). Cieszyłam się, że pozbędę się niepotrzebnie zalegających w piwnicy gratów, a przy tym dostanę w zamian trochę gotówki. Mój nastrój znacznie się pogorszył już po wejściu do autobusu, którego kierowca zatrzymał mnie nie pozwalając zająć miejsca. Nie wiedziałam, o co chodzi, bo bilet miałam ważny. Okazało się, że nie obejmował on jednak strefy, do której zmierzałam. Kupiłam więc nowy, wcale nie tani bilet. Na miejscu, w CEXie, za około 60 filmów na DVD dostałam… niewiele ponad funta. Nie wiedziałam, że era DVD tak naprawdę się już kończy (przynajmniej w oczach CEXa), i że skupują oni filmy za jednego pensa… Kilka filmów poszła za „fortunę” w postaci 10 pensów, a reszta za bezcen.

Byłam w bardzo podłym nastroju. Nie dość, że się nadźwigałam, to jeszcze dopłaciłam za bilet prawie pięć funtów, a na filmach zarobiłam 5 razy mniej. Nie rozumiałam, dlaczego tak się stało. Przeważnie nie mam pecha, a jeśli przytrafia mi się coś negatywnego, to w konsekwencji moich złych decyzji i zachowań. Rozmyślałam nad tym czekając na autobus do domu i próbowałam znaleźć dobre strony mojej wycieczki.

I wtedy jeden z pasażerów stojących w kolejce do autobusu (tak, w Anglii ludzie ustawiają się w kolejkę i nawzajem przepuszczają 🙂 ) zaczął się zataczać. Był to młody Anglik, schludnie ubrany i czysty. Nie wyglądał na pijanego. Zrobił parę kroków w tył i zatrzymał się na oparciach siedzeń wewnątrz zajezdni autobusowej. Miał w oczach jakiś obłęd, cały się trząsł i o mało co nie przekoziołkował przez siedzenia. Wszyscy staliśmy jak zamurowani. Cała scenka trwała może kilka sekund, ale przez moją głowę przebiekło całe stado myśli. Czy ten młody człowiek jest pijany? Naćpany? Niebezpieczny? A może odstawia break dance? Parkour? Nie ruszał się z miejsca, kurczowo trzymał się siedzeń, trząsł. Spojrzałam w jego oczy i wtedy zrozumiałam, że on potrzebuje pomocy- był przerażony.

Podeszłam do niego i zapytałam, czy wszystko z nim okay, czy potrzebuje pomocy? Powiedział, że nie może się ruszyć. Nie wiedziałam, co robić, a nikt nie szedł mi z odsieczą, więc sama zapytałam faceta obok, czy pomógłby mi przenieść tego młodego mężczyznę w lepsze miejsce. Zawahał się, ale podszedł do nas. Złapaliśmy go pod ramiona i zaczęliśmy prowadzić do krzeseł wgłąb zajezdni, ale on zaprotestował i powiedział, że musi wsiąść w ten autobus i jechać do pracy. Jak na moje oko, to prędzej powinien udać się do szpitala, ale wyglądał na zdeterminowanego. Zaczęłam mu zadawać różne pytania: czy bierze jakieś leki, czy jest na coś chory, czy coś pił, czy ma przy sobie telefon. Okazało się, że był wcześniej u dentysty i ma znieczulone pół twarzy. Pomyślałam, że ten jego atak może mieć związek ze znieczuleniem. Zanim wtargaliśmy go do autobusu, miał jeszcze jeden taki atak, podczas którego cały się gwałtownie trząsł i nie mógł ruszyć. W autobusie podziękował nam i poszedł usiąść na piętro.

I tak sobie myślę, że może tak miało być? Może dlatego wybrałam się w tą pechową podróż z filmami? Może miałam się znaleźć właśnie w tym miejscu i o tej porze? Czy ktokolwiek pomógłby temu młodemu mężczyźnie, gdyby nie ja? Czy pasażerowie uznaliby go za pijanego i poszli dalej (nie winię ich, bo cała sytuacja wyglądała niemal groteskowo)?

Co o tym myślicie?