Made in India, czyli mój hinduski mąż

Może zacznę od początku.

Męża poznałam w bardzo burzliwym okresie swojego życia. Od kilku miesięcy byłam w związku pod szyldem „nic poważnego”. Bawiłam się świetnie. Żadnych większych zobowiązań, tylko ja i mój partner. Syna trzymałam od niego z daleka – nie chciałam, żeby przywiązał się do niego emocjonalnie. Było niezwykle kolorowo do momentu, w którym dotarło do mnie, że na dłuższą metę tak się nie da. Ocknęłam się w pewien sobotni wieczór, siedząc sama przy pustym stole, na którym stała jedynie butelka i jeden kieliszek. Syn spał, a mnie oświeciło, że ciągnę tą dwuosobową rodzinę kompletnie sama, i że nie mogę w razie potrzeby liczyć na wsparcie ze strony partnera, który relację ze mną zaczął od słów: „nothing deeper” (nic głębszego/poważniejszego).

I wtedy poznałam męża, który reprezentował coś zupełnie odwrotnego: zaangażowanie, stabilizację i oddanie. Nie interesowały go żadne półśrodki typu „nothing deeper”. Jego szyld brzmiał mniej więcej tak: „biorę cię, kobito, całą, albo nie biorę wcale”. To było jak powrót do domu. Uświadomiłam sobie, że z tamtym partnerem osiągnęłam swoje związkowe dno, i że potrzebuję dokładnie tego, co mój obecny mąż chciał mi już wtedy dać. I tak to się właśnie zaczęło.

Mam tak wiele do napisania… Nie wiem, od czego zacząć; nie wiem, co pominąć, żeby z tego wpisu nie powstała książka. Podzielę go chyba na kilka części, żeby nikomu z Was nie urosła broda od czytania tego wszystkiego. Byłoby fajnie, gdybyście w komentarzach dali mi znać, co Was najbardziej zainteresowało, a co mogłabym dopisać.

*

Kilka lat temu moi byli szefowie zorganizowali imprezę Bollywood z nieziemsko pysznym indyjskim jedzeniem, muzyką i tańcami. Pojawił się też na niej jakiś znany w Indiach piosenkarz. Impreza była tak świetna, że przegapiłam większą część uczty. Byłam zbyt zajęta kopiowaniem na parkiecie bollywoodzkich ruchów tanecznych. I to właśnie wtedy zadziała się magia – w samym środku kolorowego tłumu mój jeszcze wtedy nie-mąż oberwał w dupsko strzałą amora. I pomimo tego, że w tamtym czasie spotykałam się z kimś innym, mąż nie odpuścił, a życie pokazało, że w każdej chwili wszystko może się zmienić.

Nasze pierwsze wspólne miesiące były naprawdę burzliwe. Podczas gdy pierwszy etap nowego związku charakteryzuje się przeważnie różowymi okularami, ogromną tęsknotą za drugą osobą, chęcią picia sobie z dzióbków i spędzania każdej sekundy razem, nasze początki to była właściwie mała wojna, a to wszystko za sprawą zderzenia kultur. Bez wdawania się w zbyt osobiste szczegóły, powodami do prawie codziennych awantur były takie sprawy, jak: utrzymywanie kontaktów z byłymi partnerami (już pomijając w ogóle fakt istnienia takowych), picie i palenie u kobiet, otwartość na tematy seksualne, stosunek do osób starszych (zły stosunek w sensie) i domów opieki, dziewictwo (a raczej jego brak) i swoisty wyścig do jego utraty, rozwody i częsta wymiana partnerów, nieślubne dzieci, trwonienie pieniędzy, życie chwilą, skąpe ubrania i wiele, wiele, wiele, wieeeeellleeeeee, naprawdę wiele innych. I tutaj właśnie widzę pierwsze pole do rozwinięcia tematu i Waszych pytań – czy któreś z tych zagadnień szczególnie Was zaintrygowało?

I tak jak początkowo kłótnie powodowały u nas raczej jeszcze większe przeświadczenie o tym, że to jednak „ja” mam rację, a „on/a” nie, po jakimś czasie każde z nas zaczęło patrzeć na świat oczami tej drugiej osoby. I to jest właśnie niesamowite, bo niby zamieszkujemy ten sam świat, a okazuje się, że człowiek, który siedzi tuż obok, i którego trzymamy za rękę, żyje w świecie zupełnie odmiennym od naszego. Kilka wniosków na temat tych różnic udało mi się podsumować TUTAJ i mam nadzieję, że kiedyś uda mi się dopisać kolejne przemyślenia.

Pomimo oczywistego waloru wniesionego w moje życie w postaci zupełnie innego spojrzenia na świat, mój mąż jest bardzo europejski i trochę nad tym ubolewam. Nie praktykuje on swojej religii, którą jest sikhizm, i nie ubiera się w indyjskim stylu. Pije alkohol, palił papierosy (i nie tylko [rzucił, kiedy urodziła się nasza córka]), je wołowinę (w Indiach jedzenie wołowiny jest widziane tak samo źle, jak jedzenie wieprzowiny u muzułmanów), ubiera się w dżinsy i t-shirty, nie nosi turbana, nie zapuszcza włosów ani brody. W Polsce tylko kolor skóry wyróżniałby go z tłumu, a w Anglii, na tle i tak bardzo zróżnicowanego społeczeństwa, nie wyróżnia go właściwie nic. Zawsze uwielbiałam się wyróżniać i czasami żałuję, że mąż nie wygląda bardziej indyjsko i nie przyciągamy wzroku zaciekawionych ludzi. Aczkolwiek mąż twierdzi, że kiedy mijamy jakieś hinduskie małżeństwo, on czuje na sobie ich wzrok. Hindusi rzadko wiążą się z białymi kobietami, znanymi ze swojej „rozpusty”.

Kolejną dużą zmianą, jaka nastąpiła w moim życiu po związaniu się z mężem, jest jedzenie, a dokładniej sposób jego przyrządzania i CEBULA. O tak kochani. Bez cebuli nie ma jedzenia! Podobnie jest z imbirem i chilli. Podczas gdy jeszcze kilka lat temu w mojej kuchni można było znaleźć trzy słoiczki przypraw na krzyż, tak teraz mogłabym zacząć je sprzedawać i nieźle na tym zarabiać. To samo tyczy się ryżu i mąki. W chwili obecnej mam w kuchni 25 kilogramową torbę mąki, 10 kilogramową torbę ryżu, 5 litrową butlę oleju i dwie trzeszczące w szwach szafki pełne przypraw. A to i tak nie są ilości, które chciałby widzieć w domu mój mąż. Po prostu w Anglii ciężko dostać większe torby 😛

Mój mąż sam o sobie mówi, że jest prostym człowiekiem. Słowu „prosty” można nadać negatywny, ale i pozytywny wydźwięk. W jego wykonaniu prostota jest lojalnością, troską o najbliższych, skromnością, pracowitością, ale i ogromną odwagą. Przy jego boku niczego się nie boję. Wiem, że jeśli przyjdzie czas się bić, to on będzie się bił. Nieważne kiedy, z kim, o co ani jak. Odwaga jest według mnie cnotą na wymarciu i chciałam o niej wspomnieć. Kto zna mnie trochę lepiej, ten wie, że nigdy nie związałabym się z żadnym cykorem 🙂

*

O rany! Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca. Zapraszam do dzielenia się Waszymi przemyśleniami i sugestiami 🙂

P.S. Nie mogłam się powstrzymać przed wstawieniem zdjęcia naszej małej „molki” książkowej ❤