Jak odpuścić?

Nie mogę bez przerwy żyć na pełnych obrotach. To wyczerpujące i obciążające dla zdrowia psychicznego. Z Krystianem było to samo. Starałam się najbardziej, jak to tylko możliwe, zachować swoją tożsamość. Nie chciałam stać się po prostu matką Krystiana. Przecież mam imię, marzenia i ambicje. Małe dziecko wywraca życie do góry nogami i zabiera większość czasu i autonomii. Ale dla mnie to nie jest dostateczna wymówka do tego, żeby wcisnąć wielki, życiowy hamulec. Nie potrafię i nie chcę oddać się macierzyństwu w 100%. Mam wrażenie, że obumarłby mi przez to mózg. Potrzebuję samorozwoju i intelektualnej stymulacji. Każdą bezdzieciową wolną chwilę poświęcam na praktykę swoich zdolności i poszerzanie wiedzy na ulubione tematy. Staram się dużo tłumaczyć z angielskiego na polski i robię krótkie kursy dostępne online z tłumaczenia, kulturoznawstwa i pomocy humanitarnej. Piszę też odręczne listy i dużo czytam, głównie książek. Jest to jakiś sposób na zachowanie równowagi. Nie stałam się do końca kurą domową ani Matką Polką. Ludzie pytają mnie, kiedy ja na to wszystko znajduję czas, a ja odpowiadam, że czas ma każdy z nas, ale marnujemy go na głupoty. Szczególnie młodzi ludzie. Wiecie, ile czasu dziennie zabiera skrolowanie Facebooka lub Instagrama? To jest właśnie ten CZAS. I ja staram się go wykorzystywać na coś produktywnego. Ale ostatnio coś się stało. Chyba było tego wszystkiego za dużo. Dosłownie padł mi system. Error. Nie mam siły, motywacji, ochoty. Zastanawiam się, czy to ma w ogóle jakiś sens. Kiełkuje mi w głowie taki plan, żeby iść na studia, kiedy Jaśmina pójdzie do żłobka. Przede mną jeszcze przynajmniej 2 lata zajmowania się domem, zmieniania pieluszek, gotowania i brzydnięcia. Dlatego staram się te skrawki czasu wykorzystać na to, aby zdobyć chociaż troszkę doświadczenia i wprawy. Zaczęło mnie to jednak stresować. Każdego dnia myślałam sobie, że przecież wszystko jest możliwe, że dzięki ciężkiej pracy i poświęceniu można osiągnąć cele i marzenia. A tu nagle, nie wiadomo skąd, przyszła do mnie taka myśl: a co jeśli NIE WSZYSTKO jest możliwe? Co jeśli te studia nic mi nie dadzą? Będę już za stara, a na polskie tłumaczenia wcale nie będzie zapotrzebowania za te kilka lat? Na co mi ten stres? Na co ta gonitwa? Dlaczego nie potrafię się zatrzymać? A może to jest normalne, i że muszę? Czy to depresja sezonowa, a może nerwica? A może jakieś starcze rozumowanie w wieku 34 lat? Nie chcę być tylko matką dwójki dzieci; nie chcę, aby jedynym moim tematem do rozmów było ząbkowanie lub nowy płyn do płukania; nie chcę być niewidzialna. Musiałam to z siebie wyrzucić i stąd ten nieskładny potok słów. Jesień podobno tak działa na nasz organizm, że zwalniamy i się wyciszamy. Może to przejściowe? A co, jeśli zniknę, a tożsamość moich dzieci stanie się moją? Co jeśli niedługo nie będzie można odróżnić mnie od pralki albo kuchenki? Stanę się po prostu niezbędnym, bezimiennym sprzętem bez szacunku do samego siebie?