Wpis 1/52 – Czas nie rozpieszcza pisarzy

Zauważyliście taki paradoks, że im mniej ma się czasu, tym ma się go więcej? Jak to jest w ogóle możliwe? Jak to jest, że kiedy mam dzień wolny od pracy, odsyłam dzieci tam, gdzie mają być i zaczynam sobie egzystować sama ze sobą, to NIC nie udaje mi się zrobić? Wy też tak macie? Wychodzi na to, że nieustannie muszę mieć nóż na gardle w postaci tykających sekund – wtedy jestem w stanie zrobić najwięcej. Mobilizuję się, jestem skupiona, świadoma ograniczeń czasowo-organizacyjnych, więc wszystko musi być dopięte na ostatni guzik.

Tak sobie myślę, że czas to taka zagadkowa sprawa. Wiecznie narzekamy na jego brak. Na nic nie mamy czasu. Ale doba ma przecież 24 godziny, tydzień siedem dni. To jest mnóstwo czasu! Dlaczego mówimy zatem, że go nie mamy? Jest wypełniony po brzegi pracą, dziećmi, gotowaniem, sprzątaniem, nauką, opieką, wizytami, spotkaniami, snem (należy o niego dbać!) – lista ciągnie się w nieskończoność. Wychodzi w takim razie na to, że MAMY czas, inaczej nie mielibyśmy go wypchanego po brzegi.

Zatem kiedy mówimy, że nie mamy czasu, mamy na myśli sprawy, które schodzą na najdalszy możliwy plan w świetle tych, które są absolutnie konieczne. Na pytania typu: ,,Dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś/-aś?”, ,,Dlaczego to odkładasz?” odpowiadamy: ,,Bo nie mam czasu, nie mam kiedy”. Ostatnio dochodzę jednak do wniosku, że to nie brak czasu nas ogranicza, a my sami. To kwestia priorytetów. Prawda jest taka, że jeśli bardzo chcemy coś zrobić, to to zrobimy i nic nas nie powstrzyma, a już na pewno nie czas. On jest jedynie wygodną wymówką w obliczu czegoś, na czym nam nie zależy tak bardzo, jak nam się wydaje lub jak byśmy tego chcieli.

Od kilku miesięcy mam na oku kurs trwający 52 tygodnie. Jest to kurs pisarski, jednak nie ma on na celu szlifować warsztat, a bardziej pozwolić na podróż wgłąb siebie za pomocą przeszłości i wspomnień. Przez prawie rok nie decydowałam się na podjęcie tego kursu z racji braku czasu. Aż dotarło do mnie, że ja go NIGDY nie będę mieć, dopóki go sobie nie wykroję. Tytuł niniejszego posta oznacza, że oficjalnie podjęłam się temu wyzwaniu. Postanowiłam strzelić czasowi pstryczka w nos (mogę, bo go MAM!). Nie myślcie jednak, że to happy end, o nie… Dzisiejszy poranek pokazał mi, jak mocno czasami trzeba walczyć o swoje.

Zaczęło się od tego, że spóźniał się nam autobus do szkoły. Czekaliśmy na niego na tyle długo, że musiałam powiadomić szkołę o naszym spóźnieniu. Kiedy wreszcie zjawił się autobus okazało się, że z powodu jakichś problemów na drodze nie jedzie on przez miasteczko, w którym znajduje się szkoła… Ruszyliśmy więc pieszo. Zupełnie nie byłam przygotowana na półgodzinną trasę (niemal wspinaczkową ze względu na ukształtowanie terenu) z wózkiem, w butach kompletnie nie nadających się na piesze wędrówki, z pęcherzem pełnym kawy wypitej przed wyjściem z domu. Dotarliśmy do celu z kilkunastominutowym opóźnieniem, ale najważniejsze, że dotarliśmy.

Drugim celem był żłobek. Co jak co, ale dzieci trzeba się pozbyć, inaczej nie byłby to mój dzień wolny! Problem polegał jednak na tym, że żłobek znajduje się w mieście obok, a przecież autobusy tymczasowo nie przejeżdżają przez miasteczko, w którym odstawiłam syna do szkoły. Kontynuowałam więc swoją pieszą wędrówkę do miejsca, w którym autobus powinnam raczej złapać, czyli pod szpitalem. Nie wiem, ile czasu tam szłam, 30-40 minut? A pod sam koniec musiałam zdobyć niemałe wzgórze na tyle strome, że samochody wrzucają jedynkę. I to wszystko z wózkiem przede mną, rosnącymi odciskami na stopach i ciążącym coraz bardziej pęcherzem (o zlaniu potem nie wspomnę). Wszędzie odbywają się prace drogowe, jezdnie są poszerzane, stare budynki rozbierane pod nowe osiedle domów jednorodzinnych, pył, koparki, chaos, hałas, betoniarki, a w centrum tego wszystkiego – ja z córką.

Na przystanku pod szpitalem sytuacja wcale nie wyglądała o wiele lepiej, udało mi się jednak wsiąść do śmiesznego, prywatnego autobusiku, z którego w 95% korzystają starsi ludzie z racji tego, że zjawia się może raz na godzinę. Dzięki niemu dojechałam w końcu do żłobka, w którym zostawiłam córkę. Mój powrót do domu na szczęście wyglądał już normalnie.

Pierwszy z 52 postów zaplanowałam sobie właśnie na dziś i za żadne skarby nie dałam sobie tych planów zniszczyć. Mogłam zawrócić spod szkoły do domu, odwołać córce żłobek i mieć świetny powód do tego, żeby nie zasiąść dziś przed laptopem i nie stworzyć tego posta – z dwuletnią córką w domu nie miałabym czasu! Postanowiłam sobie jednak, że czas mam i go dobrze wykorzystam. Tu pojawiają się oczywiście inne wątpliwości: czy ktoś to w ogóle przeczyta? Po co mi to? Po co komukolwiek? Czy ma to jakąś wartość, znaczenie? Czy nie zmarnowałam sobie i Wam kilku minut z życia? Te wątpliwości to już zupełnie inna historia…

*

A Ty na co wiecznie nie masz czasu?

shutterstock_608687453