3/52 – Czego brakuje?

Od dość długiego czasu przeżywam kryzys pod tytułem: ,,Dajcie mi wszyscy święty spokój”. Obwiniałam za to narodziny drugiego dziecka, z którym wiodłam prawie całkiem odizolowaną egzystencję, której całkowitość dopełniła pandemia. Trwająca 10 miesięcy angielska zimo-jesień też nie zachęca do spotkań towarzyskich. Zmęczenie, znużenie, nieciekawa sytuacja finansowa, brak słońca, syn wchodzący w wiek nastoletni – to na pewno były, są i będą powody, dla których człowiek może czuć się gorzej, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Zajrzałam jednak wgłąb siebie i odpowiedziałam sobie na pytania, na które bałam się odpowiadać. Co tak naprawdę sprawia, że mam dość wszystkich wokół pomimo, że tych osób wcale tak dużo nie ma?

Zacznę może od tego, że zrobiłam coś idiotycznego, trochę żałosnego i śmiesznego w negatywnym tego słowa znaczeniu. Mianowicie, zupełnie z dupy narodził mi się w łepetynie pomysł, aby obejrzeć sobie na YouTube stawianie kart tarota dla Byka na kwiecień 🙂 Czułam się, jakbym z premedytacją wkładała metalowy widelec do kontaktu, a jednak to zrobiłam! Oglądając stawianie kart, w duchu śmiałam się sama z siebie i mówiłam sobie: ,,Sylwia, już totalnie ci odbiło. Przecież horoskopy, wróżby i karty działają na tej samej zasadzie: walą uniwersalnymi formułkami, który każdy może dopasować pod swoje życie”. Nie powstrzymało mnie to!

Jak się pewnie domyślacie, sprawy nie wyglądały jednak tak idiotycznie, jak się tego spodziewałam, skoro postanowiłam o tym napisać. Wręcz przeciwnie: pojawiło się kilka interesujących punktów odnośnie mojego obecnego stanu ducha…

Jak wspomniałam w poprzednim wpisie, postanowiłam od kwietnia wziąć się na poważnie za kurs dla tłumaczy, żeby zdobyć profesjonalne kwalifikacje. Miałam co do tego ogromne wątpliwości, nie wiedziałam, czy poradzę sobie finansowo, i czy będę miała na to czas. No cóż… Karty tarota dosłownie KRZYCZAŁY do mnie, że muszę się na ,,TEN” krok zdecydować i uwierzyć w siebie, bo jeśli nie teraz, to kiedy? Wróżka (tarociarka? Tarocistka? Jak to się kurcze nazywa? Haha) miała przed sobą karty, które nawoływały do przygody, ogromnych zmian, pozostawienia za sobą dotychczasowej rzeczywistości. Nie ukrywam, że zdobycie kwalifikacji jako tłumacz byłoby ogromną zmianą w moim życiu i ogromną przygodą! Wiem, wiem, wiem… Dałam się ponieść schematom, z których sama się śmieję i dopasowałam przepowiednie do swoich potrzeb! 🙂 Może to głupie, ale dało mi to wbrew pozorom pozytywnego kopa.

Nie ta część wróżby była jednak najbardziej niepokojąco podobna do mojego obecnego życia. Najgorsza była sfera miłości… Jest to tak intymny temat, tak głęboko czasami skrywany, że zastanawiałam się, czy w ogóle powinnam o tym pisać. Postanowiłam zaryzykować i sprawdzić, jak Wy na to zareagujecie, ale zobaczyć również, czy przyniesie mi to jakąś ulgę… Czy słowa, które pójdą w świat, poruszą jakąś magiczną machinę konsekwencji.

Najpierw musicie wiedzieć, że od kilku miesięcy – a właściwie może już lat – śnią mi się mężczyźni, którzy na pewno nie są moim obecnym mężem. Właściwie to, biorąc pod uwagę ich wiek w tych snach, mogłabym ich śmiało nazwać chłopcami. I od razu uprzedzę, że nie śnią mi się treści 18+ 🙂 Wręcz przeciwnie: są to niewinne, słodkie, urocze i ciepłe treści, przypisane pierwszym miłosnym uniesieniom, fazie zakochania i motylkom w brzuchu, czyli czemuś, co w małżeństwie z kilkuletnim stażem już raczej nie istnieje. Nic więc dziwnego, że moje sny przedstawiają tych mężczyzn w tak młodym wieku, bo sama byłam dużo młodsza, kiedy ostatni raz coś takiego przeżywałam.

Karty tarota oczywiście boleśnie mi to wytknęły – ukazały, że śnię o miłości, której brakuje mi w życiu na jawie. Że tęsknię za przygodą, że chcę zmian, i że czegoś mi brakuje. Pani od kart poradziła, żebym spędzała więcej czasu z mężem i odnalazła tę utraconą więź. Ja to wszystko wiem, pani tarocistko, prawda jest jednak taka, że mijamy się z mężem od kilku lat dosłownie w drzwiach, bo kiedy jedno wychodzi do pracy, to drugie dopiero wstaje, a kiedy jedno wraca, to drugiego nie ma, a kiedy wraca, to jedno już śpi, albo ma ręce pełne roboty przy dzieciach. Zaczęłam sobie na szybko analizować, jak by to zrobić, żeby się jednak udało, żeby jednak o tę miłość zadbać, zanim będzie za późno. I wtedy pani mądrala dała mi mentalnego kopa w splot słoneczny: zasugerowała, że więź, za jaką tęsknię, niekoniecznie jest tą z mężem… Wróciły do mnie te wszystkie sny wypełnione tym najsłodszym, najpiękniejszym uczuciem… Fakt, że nie ma w nich mojego męża, wcale nie pomaga uporządkować myśli. Tym jednym głupim, siedemnasto-minutowym nagraniem na YouTube zafundowałam sobie taką jazdę, że do teraz nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć i czy w ogóle powinnam o tym myśleć? Karty Byka mówiły, żebym zeszła na ziemię i przestała w końcu jedynie marzyć lub cieszyć się snami, tylko wzięła sprawy w swoje ręce i zaczęła je spełniać, inaczej na zawsze zostaną jedynie zawieszone w chmurach.

Być może mam tak dość osób wokół mnie, bo nie są to osoby, z którymi chciałabym żyć na codzień? Czy śnię o ludziach z przeszłości, bo tęsknię za możliwością odwrócenia się na pięcie i pójścia sobie gdzie indziej? Za większym wyborem? Za wolnością?

Tyle dobrego mi przyszło z tej wróżby, że dostałam dawkę inspiracji na dzisiejszy wpis. Pozostałego mentalnego kołowrotka nie ma co mi zazdrościć. I unikajcie wróżb i kart, nawet jeśli chcecie sobie tylko pośmieszkować!

Zdjęcie: Alessio Albi