7/52 – Czy potrzebujemy innych ludzi?

Powszechnie mówi się, że człowiek to istota stadna i, w mniejszym lub większym stopniu, potrzebuje towarzystwa drugiego człowieka do tego, aby być szczęśliwym i spełnionym. W takim przekonaniu mogą utwierdzać między innymi osoby samotne, a szczególnie starsze, które dosłownie nie mają się do kogo odezwać. Aż żal ściska serce, kiedy widzi się smutek w ich oczach. Ciekawa jestem, do jakiego stopnia takie przekonanie sprawdza się u Was.

Są przecież osoby, które stronią od ludzi i wolą na przykład świat zwierząt i przyrody. Są też takie, które zatapiają się w świecie gier i nie wychodzą ze swoich pokoi nawet przez kilka dni z rzędu, a inni, wirtualni ludzie są im potrzebni jedynie do wspólnego grania. Nie brakuje też takich, którzy mają najzwyczajniej w świecie dość obecności ludzi i wolą zaszyć się w zaciszu domowym, ograniczając kontakty społeczne do minimum. Czy są to zatem przypadki odstające od powszechnej normy? Czy w grę wchodzą jakieś zaburzenia bądź traumy? A może zjawisko izolowania się od ludzi to zagadnienie na skalę większą, niż może się wydawać? Czy pęd, w jakim żyjemy i kretynizm ludzki, który obserwujemy na codzień ,,dzięki” dostępowi do internetu skutecznie obrzydzają nam drugiego człowieka?

Jako nastolatka i młoda kobieta byłam typową kobietą-bluszczem. Oznacza to w uproszczeniu to, że każdego swojego chłopaka/mężczyznę ,,oplatałam pnączami’ tak, aby nigdzie nie mógł się beze mnie ruszyć, ani nic beze mnie zrobić. Byłam od niego uzależniona i nie dawałam mu od siebie odetchnąć, musiałam wiedzieć o każdym jego ruchu czy myśli. To było chore i trwało bardzo długie lata i do dziś nie wiem, z czego to wynikało. W domu nigdy nie brakowało mi ciepła i uwagi, wręcz przeciwnie. Paradoksalnie więc istnieje możliwość, że mój poziom dopieszczenia przez rodziców przyczynił się do mojego późniejszego oczekiwania tego od innych. Do tego na pewno dochodził fakt niedojrzałości emocjonalnej i idealistycznego wyobrażenia o związkach i miłości.

To, jak bardzo inną osobą jestem dzisiaj jest wręcz niewiarygodne. Wszystko odwróciło się o 180 stopni. Najlepiej czuję się, kiedy jestem sama wykonując czynności, które angażują tylko jedną osobę – mnie. Pomimo bycia mężatką żyję do tego stopnia samodzielne, że gdyby nagle miało zabraknąć mojej drugiej połówki – dam sobie radę. Wręcz odrzucam oferty pomocy czy odciążenia mnie od czegokolwiek. (Pod)świadomie nie chcę się do nikogo ani niczego zbyt mocno przywiązać.

Wynika to z mojego doświadczenia jako samotnej matki po tym, kiedy rozstałam się z biologicznym ojcem mojego syna. Musiałam dać sobie radę sama i przysięgłam sobie, że od tej pory będę żyć tak, aby niczego od nikogo nie oczekiwać. I nawet teraz, pomimo bycia zamężną, jestem Zosią Samosią do bólu, a co gorsze, odpycham innych również emocjonalnie, broniąc się przed zaangażowaniem. Weszło mi to w krew na tyle głęboko, że na dzień dzisiejszy wydaje mi się, że nikogo w swoim życiu nie potrzebuję, a najlepiej, żeby wszyscy dali mi święty spokój.

Paradoksalnie, gdziekolwiek się nie pojawię, ludzie mnie lubią! Dwa tygodnie temu zupełnie zmieniły się moje obowiązki w pracy i z osoby niemającej zupełnie żadnego kontaktu z klientami stałam się tą, która codziennie odbiera telefony i odpowiada na maile. Usłyszałam już tyle komplementów na swój temat, że starczy mi chyba na rok 🙂 A ja niczego ani nikogo nie udaję – jestem sobą! Po prostu słucham, jestem miła, spokojna i pomocna, choć z drugiej strony nie daję sobie wejść na głowę i nikt nie usłyszy ode mnie przeprosin, jeśli na nie w moim odczuciu nie zasługuje! Wychodzi na to, że kontakty międzyludzkie nie stanowią dla mnie problemu.