9/52 – Podobieństwo do rodziców

Jesteśmy mieszanką naszych rodziców, z dodatkiem unikatowości i wyjątkowości, kształtowaną i doprawianą środowiskiem, w którym się wychowujemy i doświadczeniami, które mamy na koncie. Albo jakoś tak.

Im starsza jestem, i im lepiej poznaję swoich rodziców z tej ,,ludzkiej” strony, tym więcej dostrzegam u nich cech charakteru, które sama demonstruję. Są momenty, kiedy takie obserwacje mnie rozczulają, ale są i takie, kiedy jestem wściekła, bo takich cech naprawdę ciężko się pozbyć.

Cechą, którą bardzo w sobie lubię, a którą ,,dostałam“ od mamy, jest beznadziejny wręcz optymizm. Naiwnie, lekkomyślnie, irracjonalnie i dziecinnie wierzę w to, że będzie dobrze. Najpierw robię, później się martwię. We wszystkim widzę pozytywy. Mój mąż niedawno świetnie mnie (nas) podsumował; powiedział: ,,Ja czasami ryzykuję pieniądze, ale ty ryzykujesz życie” (po angielsku brzmiało to lepiej).

Cechą, którą również dostałam od mamy, a której tym razem nie lubię, jest dążenie do kontrolowania absolutnie wszystkiego – coś na zasadzie matkowania. Musi być tak, jak ja to widzę. Bo ja wiem najlepiej, a moje sposoby się sprawdzają i nie ma lepszych. Nieważne, czy akurat pouczam dorosłego czy dziecko… Pracuję nad tym naprawdę ostro i każdego dnia widzę postępy. Łapię się na takich zachowaniach i często udaje mi się w porę samą siebie powstrzymać.

Cechą, którą bardzo u siebie lubię, a którą dostałam od taty, jest iście stoicki spokój. Jestem spokojną, cierpliwą, zrównoważoną i trzeźwo patrzącą na ekstremalne sytuacje osobą. Nie daję emocjom zawładnąć swoim zachowaniem czy decyzjami. Tyczy się to zarówno emocji negatywnych, jak i pozytywnych. To niesamowicie pomaga w życiu. Nie oznacza to jednak, że nie przeżywam emocji – po prostu nie daję przejąć im kontrolii.

Czas zatem na ostatnią cechę – czwartą, którą chciałam opisać, a drugą, której nie lubię. Podobnie jak mojemu tacie, zdarza mi się w tempie ekspresowym negatywnie ocenić drugiego człowieka już po pierwszej interakcji bądź nawet po pozorach. Zdarza mi się także patrzeć na ludzi z góry, a co za tym idzie – myśleć o sobie samej nie wiadomo co. Nie mogę być pewna co do tego, czy ten drugi element dotyczy też mojego taty, ale wydaje się to być całkiem naturalne – w końcu jeżeli ktoś jest w naszym odczuciu głupcem, a my to zauważyliśmy, to głupcami być nie możemy… No nie?

A jak jest u Was? Potraficie w sobie rozpoznać cechy rodziców? Do kogo jesteście bardziej podobni z charakteru?

Screenshot pochodzi ze strony https://www.pond5.com