11/52 – Rytuały

O 5:20 rano budzi mnie budzik w moim telefonie. Otwieram oczy i wyłączam go przesunięciem palcem po ekranie. Patrzę przez okno w dachu nad moją głową i próbuję ocenić, jaka będzie pogoda. Wstaję i po cichu schodzę do łazienki na pierwszym piętrze.

Po porannej toalecie schodzę na parter do kuchni. Wkładam do uszu słuchawki i włączam jakiś podkast na YouTube. Zaczynam szykować i pakować jedzenie do pracy dla siebie i do szkoły dla syna. Przy okazji zawsze coś pozmywam, bo nie lubię bezczynnie siedzieć. O ile córka nie obudzi się wcześniej, około 6:15 idę z powrotem na pierwsze piętro przebrać się w odpowiednie ciuchy do pracy i przyszykować ubrania dla dzieci, po czym wchodzę na drugie piętro do pokoju, w którym śpią.

Zaczynam je powoli wybudzać ze snu. Najczęściej muszę uciekać się do łaskotania córki i ściągania kołdry z syna, aby uzyskać upragniony efekt. Znoszę córkę ze schodów na parter, a syn zaspany podąża za nami. Przebieram córkę i upewniam się, że syn też się szykuje, po czym daję mu śniadanie. Kiedy jesteśmy z córką gotowe do wyjścia, a autobus jest coraz bliżej, idziemy dać mężowi pożegnalnego buziaka. Następnie pakuję małą do wózka, zakładam płaszcz, buty i plecak i wychodzę z nią na autobus.

W autobusie staram się zabawiać lub zainteresować czymś córkę, żeby się nie niecierpliwiła i nie marudziła. Po około 20 minutach wysiadamy i idziemy do żłobka, w którym ją zostawiam, a sama kieruję się w stronę moich 8 godzinnych wakacji, za które mi płacą, a które naprzemiennie nazywam pracą. Moim rytuałem jest rozpoczęcie dnia od zjedzenia mojego ukochanego jogurtu na śniadanie. Jem go codziennie od 7 miesięcy i ani trochę mi się nie znudził. Do tego musi też oczywiście być kawa.

Od kawy do truskawek, od truskawek do lunchu, tu odbiorę kilka telefonów od klientów, tam odpiszę na e-maile, w międzyczasie złożę jakieś zamówienie. Czas leci i nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Zanim zdecyduję, jest 16:00, zawijam kiecę i lecę.

Idę odebrać córkę ze żłobka i łapiemy autobus. Kiedy zbliżamy się do szkoły syna, dzwonię na świetlicę dać im znać, że jestem już blisko, i że może on wybiec ze szkoły na autobus. Dołącza do nas i już we trójkę udajemy się do domu. Przebieram się w luźniejsze ciuchy, wkładam w uszy słuchawki i zabieram się za szykowanie późnego obiadu w towarzystwie podkastu. To drugi taki rytuał w ciągu dnia, z którego bardzo nie lubię rezygnować.

Przeważnie pod koniec mojego pichcenia wraca z pracy mąż. Jemy więc razem, a później zaczyna się rozgardiasz. Każdy czegoś ode mnie chce, ciągle napływają do mnie jakieś pytania, często kilka jednocześnie. Płacze, wrzaski, śmiechy, wypadki. Staram się odnaleźć w tym chaosie, z lepszym lub gorszym skutkiem. Przed 20:00 zaczynamy kolejno szykować się do spania. Prysznic, zęby, wskakujemy w piżamy. Przeważnie już około 21:00 nasza trójka jest w łóżkach. Mąż jest nocnym markiem, więc kładzie się o wiele później niż my. Zanim zasnę, odbywam trzeci ważny dla mnie rytuał, jakim jest dziękowanie kosmosowi/Bogu/czemuś/komuś za to, że mamy gdzie się położyć spać, że jesteśmy zdrowi, że mamy co jeść.

A Wy macie jakieś swoje specjalne, ulubione rytuały?

Zdjęcie pochodzi z profilu Nomadic Dairy na Facebooku