12/52 – Skrzydła wróżki

Kilka kroków od mojego miejsca pracy jest taki specyficzny, magiczny sklep. Prowadzi go małżeństwo lubujące się we wszystkim, co magiczne, nietuzinkowe i związane ze światem spirytualnym, baśniowym i pozawymiarowym. Znaleźć tam można wszystko, począwszy od książek z zaklęciami dla początkujących czarownic, poprzez figurki aniołów, smoków i kotów, aż do biżuterii, portfeli i obrazów. Właściciele prowadzą też konto sklepu na Facebooku i zamieszczają tam zdjęcia swoich najnowszych nabytków.

Właśnie w taki sposób moje oczy po raz pierwszy zobaczyły jedne z najpiękniejszych kolczyków, jakie przyszło mi oglądać w swoim życiu. Kształtem i kolorami imitują skrzydła wróżki/ważki/motyla. Wiedziałam, że będą moje. One już były moje. Problem polegał na tym, jak je zdobyć przed innymi.

Kto czyta mnie już od jakiegoś czasu ten wie, że w moim życiu regularnie goszczą niesamowite zbiegi okoliczności, które spełniają moje najmniejsze nawet zachcianki, potrzeby i marzenia. Być może jest to moje naiwne myślenie i dopisywanie sobie magii do pewnych zwykłych zdarzeń, jednak nie da się zaprzeczyć, że mam w życiu ogromne szczęście i udaje mi się ,,wyżyczyć’’ naprawdę wszystko. Nie inaczej było w przypadku kolczyków. Jak tu wymknąć się w ciągu dnia z pracy, żeby nie wzbudzić zainteresowania menedżera, i żeby zdobyć upragnione kolczyki?

Jak to często bywa, wszystko samo zaczęło się układać po mojej myśli. Nie dość, że od razu po przyjściu do pracy dowiedziałam się, że przełożonego nie ma i nie będzie go cały dzień, to jeszcze właściciele magicznego sklepu ogłosili na Facebooku, że sklep otworzy się dziś trochę później, bliżej mojej przerwy na lunch! Takim oto sposobem nie musiałam się nawet jakoś specjalnie skradać, żeby wymknąć się do sklepu i byłam tam minutę po otwarciu! Właściciel o mało zawału nie dostał, jak mnie zobaczył, bo nie spodziewał się tam nikogo tak wcześnie ujrzeć 🙂 Powiedział mi, że mam szczęście, bo już bardzo wiele dziewczyn i kobiet wyraziło zainteresowanie kolczykami. W duchu pomyślałam sobie, że facet nawet nie wie, jak OGROMNE mam szczęście 🙂

Kiedy założyłam nowe kolczyki, poczułam się, jakbym znowu miała kilkanaście lat. Jako nastolatka nosiłam duże, przyciągające wzrok kolczyki. Im były większe, tym lepiej! Jednak z biegiem czasu, a szczególnie po pojawieniu się dzieci, przestałam nosić tak duże ozdoby, zwracając się raczej ku mniejszym wersjom, aż w końcu zupełnie z nich zrezygnowałam. Tak samo było ze słuchaniem muzyki, ręcznymi wyrobami artystycznymi, czy graniem w gry wideo. Zawsze mi się wydawało, że to kwestia wieku, że być może z pewnych rzeczy wyrosłam. Okazuje się jednak inaczej: to raczej okoliczności życia wymuszają na mnie pewne priorytety. Być może nadszedł czas, żeby trochę nad tym popracować i zacząć wracać do rzeczy, które sprawiały mi w przeszłości przyjemność?

Też macie takie zapomniane lub odsunięte na dalszy plan przyjemności?

Reklama