15/52 – Cena lojalności

Kilkanaście lat temu przyjaźniłam się z dziewczyną, która wyznała mi, że zdradza swojego narzeczonego. Tworzyli parę od bodajże 7 lat, więc staż mieli dość imponujący jak na młody wiek. Mało tego, że ta dziewczyna zdradzała narzeczonego w trakcie naszej przyjaźni, ale przyznała się, że robi to regularnie od lat. Że właściwie co pół roku ma nowego kochasia, a jednego sprowadzała nawet do pokoju, który wynajmowali z narzeczonym, podczas gdy ten pracował na nocnej zmianie. Nie wiedziałam, jak mam się zachować. Z jednej strony uważam, że niereagowanie na krzywdę czyni nas współwinnymi. Z drugiej strony znana jestem z tego, że można powierzyć mi absolutnie każdą tajemnice, gdyż jestem godna zaufania i potrafię trzymać język za zębami (jedna z osób, która powierzyła mi kilka lat temu pewną tajemnicę, już sama o niej zapomniała, a ja nadal ją w sobie trzymam). Dochodził do tego fakt, że to z tamtą dziewczyną się przyjaźniłam, więc to jej, a nie jej narzeczonemu, byłam niejako winna lojalność.

Był to dla mnie dość duży konflikt wewnętrzny. Zderzenie dwóch zasad, których staram się przestrzegać. Doszłam jednak do wniosku, że ten chłopak może mi zwyczajnie nie uwierzyć. Wmówiłam sobie nawet do pewnego stopnia, że być może on o wszystkim wie, ale przymyka oko, bo kocha ją na zabój. Na (nie)szczęście finał tej historii nastąpił dość szybko, kiedy to pan narzeczony znalazł na komputerze poukrywane filmiki porno z udziałem mojej przyjaciółki, w których bynajmniej nie występował. Występował w nich za to mój ówczesny chłopak, ale to już szczegół…

Zdruzgotany narzeczony był w rozsypce, zerwał zaręczyny, kupił bilet w jedną stronę do Polski i spakował walizki. Skontaktował się ze mną; chciał pogadać z racji tego, że również byłam w tej sytuacji poszkodowana. I wtedy dopiero wylałam z siebie wszystkie tajemnice jego byłej narzeczonej, które w sobie skrywałam przez ten cały czas. Powiedziałam mu o kochasiach co pół roku i o tym, że jeden przychodził nawet pod jego nieobecność do ich pokoju. Chłopak był w szoku i płakał. Pytał, dlaczego mu wcześniej nie powiedziałam. Zapytałam, czy uwierzyłby mi? Odpowiedział, że prawdopodobnie nie. Po kilku miesiącach dostałam od ich obu wiadomość, że są razem, mieszkają w Polsce i starają się o dziecko. Zakazali mi się z nimi kontaktować. Nazwali mnie ,,rakiem“ w ich życiu. Że to niby ja coś źle zrobiłam i to przeze mnie na ich wieloletnim związku z podstawami na przyszłość pojawiła się rysa nie do zmazania. No cóż, są siebie warci. Ona jest dupodajką, a on kretynem bez honoru. A ja nowotworem.

Jakiś czas temu bliska mi osoba, J., wyznała mi, że ktoś jej dokucza w pracy. Ta osoba traktuje J. z góry, daje najgorsze możliwe zadania do wykonania i jest niesprawiedliwa. Co się później okazało, partner J., który o wszystkim wiedział, zaczął budować z tą osobą koleżeńską relację, a nawet umówił się na grupowe wyjście na kręgle! Moja rozmówczyni nie mogła wyjść z szoku w obliczu tego, jak nielojalnie zachował się jej partner. Ona mu się żali i opowiada o różnych nieprzyjemnościach, które spotykają ją ze strony tamtej, a on wchodzi z nią w przyjacielskie stosunki twierdząc, że przecież jest bardzo miła. Próbowałam pocieszyć J., jak i samą siebie tłumacząc, że mężczyźni podchodzą do takich spraw bardziej racjonalnie i na chłodno; że być może uznał, że są to sprawy bab, które jak zwykle tworzą dramy i należy dzielić przez 5 wszystko, co słyszy od J. Myślicie, że taki mógł być powód jego zachowania? W jaki inny sposób możnaby wytłumaczyć tak jawny przejaw braku lojalności? Bezmyślnością? A może facet uznał, że jeśli tamta osoba go polubi, to automatycznie zostawi J. w spokoju? I to są dorośli ludzie!

Lojalność mojego męża przejawia się głównie w sferze rodzinnej. Przykładowo, jeżeli ktoś powiedziałby mu, że widział mnie w objęciach innego faceta, albo półnagą i nawaloną wracającą do domu z jakiegoś klubu, to mąż najpierw złamałby temu komuś nos za to, że ośmielił się powiedzieć o mnie choćby jedno złe słowo, a później wyjaśnił to ze mną. To samo tyczy się dzieci. Jakiś czas temu zapukał do naszych drzwi sąsiad i oskarżył naszego syna o wyrywanie kwiatków z czyjegoś ogrodu. Mąż najpierw zbluzgał sąsiada i powiedział mu, że jeśli okaże się, że nie ma racji, to połamie mu nogi. Dopiero później zapytał nasze dziecko o to, kto powyrywał kwiatki. To nie był nasz syn, tylko inne dzieci, z którymi się bawił i miał na to świadków. Mąż co prawda nóg sąsiadowi nie połamał, bo nie wybiera się do więzienia, ale sąsiad już więcej nie zawracał nam głowy swoimi teoriami.

Firma, w której obecnie pracuję, powoli się zamyka. Jest to rodzinny biznes zajmujący się specjalistycznym (drogim) obuwiem, przede wszystkim skórzanym, w dużej części ręcznie wykonanym. Powodów zamknięcia jest kilka, jednak tymi największymi jest popandemiczny kryzys oraz Brexit. W firmie jest nas obecnie 7 w biurze, 4 w sklepie, 2 osoby dorywczo sprzątające oraz szef. Znam tu wszystkich i rozumiem doskonale sytuację firmy. I co ja mam teraz zrobić? Jeśli odejdę z pracy zanim firma całkiem zniknie, to będzie to jednoznaczne z tym, że reszta moich współpracowników będzie przeładowana obowiązkami. Szczerze wątpie w to, że ktoś będzie chciał się tu zatrudnić jedynie na kilka miesięcy bez żadnej gwarancji na to, ile proces zamykania będzie trwał. Z drugiej strony powinnam przecież martwić się o siebie i swoją rodzinę, prawda? Szef powiedział otwarcie, że rozumie trudną sytuację, w jakiej się znajdujemy, i że nie będzie nikomu robić pod górkę, jeśli któreś z nas zdecyduje się opuścić ten tonący statek. Póki co wygrywa we mnie poczucie lojalności względem tego miejsca i ludzi.

Na zakończenie chciałabym Was wszystkich prosić o to, żebyście nie bali się na kogoś donosić, jeżeli czujecie się zagrożeni. Nieważne, kim jest ta osoba – jeśli robi lub chce zrobić Wam krzywdę, macie prawo poprosić o pomoc odpowiednie służby. Nie wiem, na ile robi się to problematyczne, ale w polskich mediach zauważam trend ,,niebycia sześćdziesioną“. Jakiś czas temu udzielający się na YouTubie trener zapasów został napadnięty, niemal stracił życie. Nie zgłosił tego jednak na policję, bo nie chciał wyjść na ,,sześćdziesionę”. Serio? Do tego chyba nawet nie potrzeba komentarza. Ja sama zadzwoniłam kiedyś na policję i zgłosiłam byłego partnera, a ojca mojego dziecka. Wracał do domu pijany i prawdopodobnie naćpany, był późny wieczór, a on wrzeszczał coś podburzony sam do siebie. Było ze mną 6 miesięczne niemowlę i bałam się o naszą dwójkę. Były partner spędził noc na dołku, a rano wrócił do domu i próbował odgadnąć, kto wezwał policję. Kiedy zaczął podejrzewać znajomego sąsiada powiedziałam mu, że to byłam ja. Nie mogłam pozwolić na to, żeby obwiniał kogoś innego za coś, co sama zrobiłam. Wyrazu jego twarzy nie zapomnę nigdy. Wyglądał tak, jakby ktoś właśnie objawił mu najgorszą z najgorszych prawd. Był w totalnym szoku, a do oczu napłynęły mu łzy. Zaczął z niedowierzaniem wykrzykiwać, czy to na pewno ja, i że jak mogłam to zrobić? W jego oczach wyglądało to zapewne na totalny brak lojalności z mojej strony – nasłać policję na własnego faceta. Ale czy on naprawdę spodziewał się tego, że tak będzie wyglądało nasze życie? Że nigdy nie zdecyduję się na ochronę siebie i dziecka tylko dlatego, że razem żyjemy?

Ciekawa jestem, jak Wy spostrzegacie powyższe sytuacje? Mieliście podobne? Jak zachowalibyście się w takich okolicznościach?

Zdjęcie pochodzi ze strony: https://www.australianphotography.com/photo-tips/ap-summer-challenge-tips-for-great-mirror-shots