Ach, te Włoszki!

Przypomniała mi się pewna zabawna historia i po prostu nie mogę się nią z Wami nie podzielić. A stało się to za sprawą wpisu Małej Wściekłej Blondyny, która prowadzi super ciekawego bloga i tak samo super rysuje. Nieświadomie uruchomiła moje wspomnienia o kuzynce, która w wieku nastoletnim wyjechała na stałe do Włoch. Zaczęłam myśleć najpierw o niej, później o Włoszech, następnie o przyjacielu z dawnych lat, który był rozkochany we Włoszkach i tak dalej, i tak dalej… Wecie, jak to jest.

Mojego przyjaciela, Janka, pamiętam jako chłopaka o wyjątkowo ciemnej karnacji, niemal czarnych oczach, czarnych włosach i białych jak śnieg zębach. Miał słabość do Włoch i języka włoskiego. Do włoskich kobiet też- w końcu tak bardzo pasowały do jego nietypowej urody. Kiedy zbliżały się wakacje, które miał spędzić w Rzymie, o niczym innym nie mówił, jak o podrywie, na który szykował się całym sobą.

Po powrocie z wakacji opowiadał mi, jak trudno było znaleźć Włoszkę o typowo włoskiej urodzie. Mówił, że typy urody tak bardzo się wymieszały, a kobiety zaczęły się farbować na przeróżne kolory, że z każdym dniem czuł się coraz bardziej zawiedziony. W końcu nadszedł ten dzień, w którym udało mu się wyłowić z tłumu Włoszkę, o jakiej marzył. Czarne włosy, oliwkowa cera, ciemno-brązowe oczy, a i oddychać miała czym. Ruszył więc na podbój tej piękności. Nienagannym włoskim zagadał do bogini:

-Ciao! Come ti chiami?

Dziewczyna odpowiedziała:

-Aśka.

🙂

Jeszcze gdyby tego było mało, Aśka okazała się mieszkanką tego samego miasta, co my z Jankiem. Po powrocie z wakacji zostali parą. No cóż, można powiedzieć, że znalazł swoją Włoszkę 😉