19/52 – Najgorsze dni w życiu

Hasłem dzisiejszego tekstu miał być najgorszy dzień w życiu. To dość sztampowe określenie. O ile na pewno znajdą się osoby, które przeżyły w swoim życiu taki właśnie jeden, najgorszy dzień, który wpłynął na jego całą resztę, tak wydaje mi się, że większość z nas mogłaby jednak wymienić takich dni dużo więcej. W moim przypadku właśnie tak jest: przeżyłam bardzo dużo ,,najgorszych dni w życiu”. Co najsmutniejsze, aczkolwiek mało zaskakujace to to, że właściwie wszystkie te dni mają związek z dziećmi.

Odkąd zostałam mamą 11 lat temu nigdy nie próbowałam ubarwiać rzeczywistości ani przed innymi, ani przed samą sobą. Od samego początku głośno wyrażałam swoje niezadowolenie, rozczarowanie i żal spowodowany macierzyństwem i trudami, które się z nim wiążą. Jak można się domyśleć, spotyka się to niezmiennie z dezaprobatą społeczeństwa, a szczególnie kobiet. Nieważne, czy są matkami czy nie. Powszechnie przyjmuje się, że kobiety powinny mieć w sobie nieskończone pokłady miłości i cierpliwości, a dzieci powinny być ich największym szczęściem i spełnieniem. Jeżeli tak nie jest, to są wyrodnymi matkami lub kobietami pozbawionymi instynktu macierzyńskiego.

Chciałabym, żeby ktoś powiedział mi wprost prawdę o tym, jak wygląda życie z dziećmi jeszcze zanim się na nie zdecydowałam. Być może podjęłabym inną decyzję, a może podjęłabym taką samą, ale z większą świadomością i przygotowaniem. Stało się jednak zupełnie inaczej. Dorastałam w przekonaniu, że macierzyństwo to cudowna rzecz, o której marzy każda kobieta. Nawet cholerne figurki z jajek niespodzianek często przedstawiały uroczą mamę-świnkę, mamę-małpkę czy mamę-pieska ze słodkim dzieciątkiem będącym ich małą kopią. Tam gdzie idzie mama, tam idą jej dzieci i odwrotnie. Urocze, prawda? Tam gdzie mama, tam i dzieci. Tam gdzie mama, tam i dzieci. Tam gdzie mama tam i dzieci. Tam gdzie mama tam i dzieci tam gdzie mama tam i dzieci tamgdziemamatamidzieci I TAK CAŁY CZAS.

Dzieci są jak kula u nogi. Nie wiem, czy to kwestia indywidualnej sytuacji rodzinno-finansowej, czy może powiedzieć tak każda matka, jednak u mnie to niestety tak wygląda. Nikt nic nie musi, bo wiadomo, że ja wszystko zrobię, o wszystko zadbam i o wszystkim będę pamiętać. Z drugiej strony nieważne, ile wkładu w wychowanie dzieci ma mąż/chłopak – może starać się najlepiej, jak potrafi, ale zawsze będzie coś, co będzie go odróżniać od matki dzieci: on w każdym momencie może wyjść i nie wrócić. WYJŚĆ I NIE WRÓCIĆ. Niektóre matki też tak postępują, ale są to przypadki na tyle rzadkie, że stanowią jedynie przykłady pewnej anomalii.

Z jednej strony cieszę się, że nie mam dużej rodziny. Im mniej w moim życiu ludzi i ich dram, tym lepiej. Przekłada się to jednak na brak jakiejkolwiek pomocy ze strony cioć, babć czy sióstr. Gdyby ktoś mógł mi przynajmniej pomóc zapanować nad moją dwójką dzieci, kiedy ja gotuję obiad. Taka prosta rzecz, a jak bardzo może być utrudniona przez jęczącego, znudzonego jedenastolatka i dwuipółlatkę z misją życiową o kryptonimie ,,Złapać kota za ogon i połamać mu wszystkie łapy”. A przecież to tylko gotowanie. A wakacje? Czy istnieją w ogóle wakacje z dziećmi? Nie istnieją. Wakacje z dziećmi to jedynie bycie matką, tylko że w innym miejscu i za ogromne pieniądze.

W niektórych kulturach świata dzieci traktuje się jak inwestycję w przyszłość; im więcej dzieci, tym lepiej, bo będzie więcej pomocy i ten cały trud zwyczajnie się opłaci. Nawet gdybym miała zacząć w taki sposób na to wszystko patrzeć, to szczerze powiem, że już mogę stwierdzić, że nie warto. Po prostu nie warto przez to wszystko przechodzić, nawet jeżeli pod sam koniec tej drogi pełnej niewdzięczności miałaby czekać jakaś nagroda. To nie jest żadna inwestycja. To są stracone lata, pieniądze, energia, radość życia, możliwości i autonomia, których się już nigdy nie odzyska. Mam 36 lat i kilkanaście siwych włosów. Wszytkie te włosy powstały podczas zdalnego nauczania w czasie pandemii. To póki co jedyny naoczny wynik 11 lat trudów, nerwów i wyrzeczeń. Boję się myśleć, co będzie za kolejne 11.

Wiem, że ten wpis nie odzwierciedla przekonań i doświadczeń każdej matki. Wiem, że są kobiety, które uwielbiają być matkami, spędzać czas opiekując się domem i dziećmi. Wiem, że nie jestem materiałem na matkę, a przynajmniej nie taką, jaką powinnam być. Napisałam to wszystko dlatego, że chciałam dodać odwagi kobietom, które czują podobnie, a które boją się do tego przyznać nawet przed samymi sobą. Jeśli choćby jedna matka uśmiechnie się pod nosem czytając ten tekst, to w zupełności mi to wystarczy. Ja nie otrzymałam ani zrozumienia, ani wsparcia ze strony innych ludzi przez 11 lat.

Możnaby powiedzieć, że dzieciom wszystko się należy, bo się na ten świat nie prosiły, i że skoro podjęta została decyzja o tym, żeby sprowadzić je na świat, to teraz trzeba im uchylić nieba. I ja się z tym w pełni zgadzam. Tylko że to W DALSZYM CIĄGU NIC NIE ZMIENIA. Daje się tym dzieciom więcej, niż ich małe mózgi są w stanie ogarnąć, a w zamian dostaje się gówno, dosłownie i w przenośni. Dostaje się wrzaski, syf, smród, pretensje, żądania, wezwania do szkoły, pizzę na dywanie sosem pomidorowym do dołu i życie dyktowane nieswoim zegarem biologicznym.

Obrazek pochodzi ze strony: https://www.deviantart.com/tearstinttraintracks/art/A-Girl-on-a-Cliff-255614832